Τους τελευταίους μήνες ο συριακός στρατός έχει περιορίσει αισθητά τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Από στρατιωτική άποψη, αργά ή γρήγορα αυτό θα συνέβαινε.
Ήδη από το καλοκαίρι του 2011, όταν η αντιπολίτευση ξεκίνησε τη στρατιωτική εκστρατεία κατά του τακτικού συριακού στρατού, στόχος της δεν ήταν η στρατιωτική επικράτηση, αλλά να υποχρεώσει τον Μπασάρ Άσαντ σε παραίτηση. Οι απλοί μαχητές μπορεί να πιστεύουν ότι για τη νίκη αρκεί ο ενθουσιασμός και απλή ικανότητα χρήσης αυτόματου όπλου. Οι επαγγελματίες στρατιωτικοί έχουν άλλη άποψη.
Οι αξιωματικοί που πέρασαν στο πλευρό των ανταρτών, ξεκινώντας τις πολεμικές επιχειρήσεις κατά του στρατού, γνώριζαν πολύ καλά, ότι οι δηλώσεις της ηγεσίας της αντιπολίτευσης σχετικά με την ικανότητα ανατροπής του καθεστώτος με τη βία, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία πολιτική δήλωση. Ακόμα κι αν ενώσουν τις δυνάμεις και λάβουν σημαντική βοήθεια από το εξωτερικό, οι αντάρτες ποτέ δεν είχαν τη δυνατότητα να μετατραπούν σε δύναμη, ικανή να αντιμετωπίσει τον τακτικό στρατό.
Εκτός από τα εκατοντάδες μαχητικά αεροσκάφη και ελικόπτερα, σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις, οι αντάρτες έχουν απέναντί τους έναν τακτικό στρατό 150 χιλιάδων και 100000 εθελοντών όπως οι ίδιοι. Επιπλέον, ο συριακός στρατός διαθέτει περίπου 5000 άρματα μάχης, 2500 οχήματα μάχης πεζικού, 500 τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού. Ο στρατός διαθέτει γενική διοίκηση, σύστημα εφοδιασμού και επικοινωνιών. Διαθέτει ένα πλήρες σύστημα στρατιωτικής εκπαίδευσης και αντικαθιστά αποτελεσματικά τις απώλειες.
Οι ίδιοι οι αντάρτες, σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις, είναι από 30 (μυστικές υπηρεσίες της Γαλλίας και των ΗΠΑ) μέχρι 100 χιλιάδες (Jane’s). Οι πρόσφατες επιδεικτικές «επαυξήσεις» και «ενοποιήσεις» των ομάδων της αντιπολίτευσης δεν προκάλεσαν εντύπωση στους Σύρους στρατιωτικούς. Για το στρατό δεν έχει σημασία ποιος είναι ο αντίπαλός του, τζιχαντιστές ή «σωστοί» αντάρτες. Όπως δεν είναι σημαντικοί και οι ακριβείς αριθμοί των «στρατευμάτων» του, αν ενεργούν ξεχωριστά. Στη Συρία συμβαίνει ακριβώς αυτό.
Ο σημαντικότερος παράγοντας επιτυχίας είναι ο εφοδιασμός των στρατευμάτων. Μέχρι πρόσφατα οι ομάδες των ανταρτών είχαν σταθερούς διαύλους εφοδιασμού. Αλλά, όπως πάντα σε ακατάλληλη στιγμή, εμπόδιο στάθηκε η δραστηριότητα στη Συρία ομάδων, που συνδέονται με την Αλ Κάιντα. Το αποτέλεσμα ήταν προβλέψιμο. Η Δύση έγινε εξαιρετικά προσεκτική ως προς τη βοήθεια στην αντιπολίτευση. Αλλά, το σημαντικότερο είναι ότι, το παράδειγμά της, φαίνεται ότι, ακολουθεί η Τουρκία.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα – ο συριακός στρατός σφίγγει σε κλοιό την πόλη Χαλέπι, ενώ ο ανταποκριτής του Associated Press μεταδίδει τα παράπονα των ανταρτών, ότι τα όπλα και τα πυρομαχικά μέσω των συνόρων με την Τουρκία έχουν μειωθεί στο ελάχιστο, «επειδή η Άγκυρα όλο και περισσότερο ανησυχεί για τον αισθητό ρόλο των ισλαμικών εξτρεμιστών».
Έχουν άραγε οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης τη δυνατότητα να σταματήσουν την προέλαση των στρατευμάτων προς το Χαλέπι και άλλες κατευθύνσεις, αν ο εφοδιασμός μέσω Τουρκίας επαναληφθεί; Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, όχι.
Πηγή: ruvr.ru Φωτογραφία: ERA
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο: http://greek.ruvr.ru/2013_11_18/250697193/
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο: http://greek.ruvr.ru/2013_11_18/250697193/
