Όλα όσα παρακολουθούμε στη συνέχεια δεν είναι παρά οι προσπάθειες για λίγο περισσότερη «προίκα» σε ένα γάμο από συνοικέσιο, έτσι ώστε ο γαμπρός να δικαιολογηθεί στους φίλους του για την ασχήμια της νύφης. «Έχει και εσωτερικά προσόντα ρε παιδιά, μιλάει γερμανικά, παίζει και πιάνο με ουρά» και τα τοιαύτα…
Δίνεται αρχικά η εντύπωση ότι τα σπάσαμε, περνάμε μια περίοδο ανασφάλειας, ο διεθνής τύπος μας ενημερώνει για το τι θα σημάνει χρεωκοπία, κλείνουν οι τράπεζες, χάνονται οι καταθέσεις, τυπώνονται «δραχμαί ραχίλιαι», έχεις όσες θέλεις αλλά δεν υπάρχει τίποτε να αγοράσεις, μπαίνουμε σε μία οικονομία ανταλλαγής ειδών, μαύρη αγορά, μαύρα σύννεφα, όλα μαύρα, καταρρέουν τα πάντα, η Αθήνα θα πεινάσει. Ο γδαρμένος πολίτης που από τα 100 που είχε προ κρίσεως του έχουν μείνει 30 και τα κουτσοδιατηρεί, και που μ’ αυτά βρίσκει ένα κουλούρι να φάει, το ξανασκέφτεται καλά και αρχίζει σιγά-σιγά να διαμορφώνει την άποψη πως «άσε ρε παιδάκι μου τις πολλές κόκκινες γραμμές, υπόγραψε κάτι για να μην πεινάσουμε τουλάχιστον, το προσπάθησες όσο μπόρεσες, σε ψηφίσαμε, έ, αν δεν μας κάψεις τώρα και ζήσουμε, έστω και λίγο χειρότερα από πρίν με τον Σαμαρά, πάλι εσύ θα μας έχεις σώσει από τους ακραίους του σύριζα, και μάλλον θα σε ξαναψηφίσουμε, αφού θα μας έχεις σώσει από το κόμμα σου».
Περνάει ο καιρός, η αγωνία κορυφώνεται, μαζεύονται τα λεφτά από παντού, δήμους, περιφέρειες, κύκλους και επικύκλους, για να πληρώσουμε το χρέος, ο γδαρμένος αρχίζει να σκέφτεται «ρε μπας και στον επόμενο γύρο μου πάρουν και το σπίτι και τη σύνταξη και τις πέντε δεκάρες που απόμειναν στην τράπεζα για να πληρώνω τους λογαριασμούς;». Και το σκηνικό αρχίζει να διαμορφώνεται με νέους πραγματιστικούς όρους, και κάτω από την πίεση μιας ζοφερής πραγματικότητας ξεχνιούνται όλα όσα λέγονταν παλιά, το σκίσιμο του μνημονίου στην πλατεία Συντάγματος, το θριαμβικό πάλαι ποτέ ποδοσφαιρικό άσμα «που μας έ – που μας έφερες τη νίκη – από τη – από τη Θεσσαλονίκη», οι ζουρνάδες και τα νταούλια που θα βαρούσαμε για να χορεύουν οι αγορές, και μένει μόνο το περιστέρι που πέταξε από την αγκαλιά του πρωθυπουργού που λίγο πριν να γίνει πρωθυπουργός ζήτησε την βοήθεια του Υψίστου και των επί γης εκπροσώπων του, καθολικών, αναχωρητών και ορθοδόξων. Καλός άνθρωπος ο πρωθυπουργός, και νέος και εργατικός και μαχητικός. Ότι μπόρεσε έκανε το παιδί. Όχι σαν τους άλλους.
Ότι μας φέρει λοιπόν καλοδεχούμενο, είναι και αριστερός και ανθρωπιστής, οι βαριά άρρωστοι βγαίνουν από τις φυλακές, η αστυνομία δεν βαράει πια, ε τι άλλο θέλουμε. Τους έδωσε ένα μάθημα τους «ξένους», πήραμε κι εμείς το δικό μας, ισοπαλία ας πούμε, δεν χάσαμε και τίποτε, κι αν χάσαμε κάτι εν τω μεταξύ θα δουλέψουμε σκληρά να το επανακτήσουμε. Το παν είναι να έχουμε ψηλά το ηθικό μας. Αφού αποφύγαμε τα χειρότερα πάλι καλά, θα υπογράψουμε ότι είχαν ευχαρίστηση να μας προσφέρουν οι εταίροι μας. Και κάπως έτσι, αρχές καλοκαιριού το αργότερο, λίγο πριν κλείσει η βουλή, όλοι οι συριζαίοι βουλευτές και οι λοιποί ΑΝΕΛοι θα υπογράψουν το νεόδμητο κοινωνικό συμβόλαιο επ’ αγαθώ του έθνους, του λαού, της κοινωνίας, και πάνω απ’ όλα επ’ αγαθώ αυτών των ιδίων και των παρατρεχάμενών τους. Και μετά θα λιάζονται συνωστιζόμενοι μεταξύ τους στις παραλίες, και θα εξαφανίζονται από τα όμματα του (πολύ) κόσμου κάνοντας μακροβούτια. Τα υπόλοιπα θα σας τα εξηγήσει η κυρία Τασία…
Χρίστος Γούδης
Δίνεται αρχικά η εντύπωση ότι τα σπάσαμε, περνάμε μια περίοδο ανασφάλειας, ο διεθνής τύπος μας ενημερώνει για το τι θα σημάνει χρεωκοπία, κλείνουν οι τράπεζες, χάνονται οι καταθέσεις, τυπώνονται «δραχμαί ραχίλιαι», έχεις όσες θέλεις αλλά δεν υπάρχει τίποτε να αγοράσεις, μπαίνουμε σε μία οικονομία ανταλλαγής ειδών, μαύρη αγορά, μαύρα σύννεφα, όλα μαύρα, καταρρέουν τα πάντα, η Αθήνα θα πεινάσει. Ο γδαρμένος πολίτης που από τα 100 που είχε προ κρίσεως του έχουν μείνει 30 και τα κουτσοδιατηρεί, και που μ’ αυτά βρίσκει ένα κουλούρι να φάει, το ξανασκέφτεται καλά και αρχίζει σιγά-σιγά να διαμορφώνει την άποψη πως «άσε ρε παιδάκι μου τις πολλές κόκκινες γραμμές, υπόγραψε κάτι για να μην πεινάσουμε τουλάχιστον, το προσπάθησες όσο μπόρεσες, σε ψηφίσαμε, έ, αν δεν μας κάψεις τώρα και ζήσουμε, έστω και λίγο χειρότερα από πρίν με τον Σαμαρά, πάλι εσύ θα μας έχεις σώσει από τους ακραίους του σύριζα, και μάλλον θα σε ξαναψηφίσουμε, αφού θα μας έχεις σώσει από το κόμμα σου».
Περνάει ο καιρός, η αγωνία κορυφώνεται, μαζεύονται τα λεφτά από παντού, δήμους, περιφέρειες, κύκλους και επικύκλους, για να πληρώσουμε το χρέος, ο γδαρμένος αρχίζει να σκέφτεται «ρε μπας και στον επόμενο γύρο μου πάρουν και το σπίτι και τη σύνταξη και τις πέντε δεκάρες που απόμειναν στην τράπεζα για να πληρώνω τους λογαριασμούς;». Και το σκηνικό αρχίζει να διαμορφώνεται με νέους πραγματιστικούς όρους, και κάτω από την πίεση μιας ζοφερής πραγματικότητας ξεχνιούνται όλα όσα λέγονταν παλιά, το σκίσιμο του μνημονίου στην πλατεία Συντάγματος, το θριαμβικό πάλαι ποτέ ποδοσφαιρικό άσμα «που μας έ – που μας έφερες τη νίκη – από τη – από τη Θεσσαλονίκη», οι ζουρνάδες και τα νταούλια που θα βαρούσαμε για να χορεύουν οι αγορές, και μένει μόνο το περιστέρι που πέταξε από την αγκαλιά του πρωθυπουργού που λίγο πριν να γίνει πρωθυπουργός ζήτησε την βοήθεια του Υψίστου και των επί γης εκπροσώπων του, καθολικών, αναχωρητών και ορθοδόξων. Καλός άνθρωπος ο πρωθυπουργός, και νέος και εργατικός και μαχητικός. Ότι μπόρεσε έκανε το παιδί. Όχι σαν τους άλλους.
Ότι μας φέρει λοιπόν καλοδεχούμενο, είναι και αριστερός και ανθρωπιστής, οι βαριά άρρωστοι βγαίνουν από τις φυλακές, η αστυνομία δεν βαράει πια, ε τι άλλο θέλουμε. Τους έδωσε ένα μάθημα τους «ξένους», πήραμε κι εμείς το δικό μας, ισοπαλία ας πούμε, δεν χάσαμε και τίποτε, κι αν χάσαμε κάτι εν τω μεταξύ θα δουλέψουμε σκληρά να το επανακτήσουμε. Το παν είναι να έχουμε ψηλά το ηθικό μας. Αφού αποφύγαμε τα χειρότερα πάλι καλά, θα υπογράψουμε ότι είχαν ευχαρίστηση να μας προσφέρουν οι εταίροι μας. Και κάπως έτσι, αρχές καλοκαιριού το αργότερο, λίγο πριν κλείσει η βουλή, όλοι οι συριζαίοι βουλευτές και οι λοιποί ΑΝΕΛοι θα υπογράψουν το νεόδμητο κοινωνικό συμβόλαιο επ’ αγαθώ του έθνους, του λαού, της κοινωνίας, και πάνω απ’ όλα επ’ αγαθώ αυτών των ιδίων και των παρατρεχάμενών τους. Και μετά θα λιάζονται συνωστιζόμενοι μεταξύ τους στις παραλίες, και θα εξαφανίζονται από τα όμματα του (πολύ) κόσμου κάνοντας μακροβούτια. Τα υπόλοιπα θα σας τα εξηγήσει η κυρία Τασία…
Χρίστος Γούδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου