Η Ελλάδα και η Κύπρος πρωταγωνιστούν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στις πολιτικές συζητήσεις ανά τον κόσμο κι πολλοί μιλούν για τους «τεμπέληδες» Ελλαδίτες που δεν ξέρουν πού πήγαν τα χρήματα που τους δόθηκαν και τους «αφελείς» Κύπριους που δεν ακολούθησαν σωστές τακτικές. Λόγος γίνεται για μαζικές οικονομικές καταστροφές που σαν ντόμινο θα παρασύρουν και τον υπόλοιπο κόσμο.Οι πολίτες της Ελλάδας και της Κύπρου ζουν σε καθεστώς τρομοκρατίας, προερχόμενο τόσο από τους πολιτικούς των χωρών τους, όσο και από τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Και προβάλλεται πως το κύριο πρόβλημα όλων είναι τα χρήματα, τα ριάλια που λέει και το παραδοσιακό τραγούδι της Κύπρου.
Το βασικό πρόβλημα όμως αυτών των πολιτών είναι ένα : η έλλειψη μνήμης. Χρόνια τώρα ψηφίζουν ανθρώπους που τους έχουν οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση. Αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στα ίδια και στα ίδια πρόσωπα, ξεχνώντας πως αυτοί ήταν που τους οδήγησαν ως εδώ. Ο Διονύσιος Σολωμός γράφει στο έργο του «Προς τους Επτανήσιους»: «Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε».
Κι αν δεν μπορούμε απόλυτα να μιλήσουμε για ευπιστία, τότε σίγουρα μιλάμε για έλλειψη μνήμης. Πάντα απευθυνόμασταν και στηριζόμασταν στην βοήθεια των ξένων, των μεγάλων συμμάχων κι αυτοί με την σειρά τους πάντα μας πρόδιδαν.
Οι εχθροί μας έσπερναν πάντα το δηλητήριο του διχασμού. Ο Θουκυδίδης ανέφερε πως: «Είναι αξίωμα γενικά παραδεκτό, πως κανένα κράτος δεν μπορεί να κρατηθεί ελεύθερο αν δεν είναι στον ίδιο βαθμό ισχυρό με τα γειτονικά του κράτη».Γιατί λοιπόν εμείς πάντα στηριζόμασταν στην καλή θέληση των ξένων που ως αυτοσκοπό είχαν και έχουν το «διαιρεί και βασίλευε»; Διχαστήκαμε και αυτό μας έκανε πιο αδύναμους.
Ουσιαστικά επιλέγοντας τους ίδιους και τους ίδιους πολιτικούς, οι οποίοι εξυπηρετούσαν ξένα συμφέροντα, βάλαμε οι ίδιοι δεσμά στα χέρια μας. Αγνοώντας τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη πως «Όποιος δέχεται από ξένα χέρια τη λευτεριά είναι σκλάβος».
Κι η Ελλάδα και η Κύπρος είναι κράτη που ο λαός τους έχει βασανιστεί πολύ. Και ανά τους αιώνες βάλλονταν και βάλλονται ακόμα. Όλοι έχουν στρέψει την προσοχή τους στην οικονομία. Άνθρωποι μένουν άνεργοι, οικογένειες στον δρόμο και άτομα της τρίτης ηλικίας χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη. Παράλληλα, στην Ελλάδα το σύστημα υγείας νοσεί, κάνοντας την δημόσια υγεία πολύτιμο και δυσεύρετο αγαθό.
Πολύ σημαντικό όμως πρόβλημα είναι και το ζήτημα της Παιδείας. «Η παιδεία, σαν την πλούσια χώρα, παράγει όλα τα αγαθά», έλεγε ο Σωκράτης. Ωστόσο όμως, η δημόσια και δωρεάν παιδεία ολοένα και υποβαθμίζεται. Στα δημοτικά διδάσκονται πλέον δύο ξένες γλώσσες. Πώς όμως είναι δυνατόν ένα παιδί να μάθει σωστά την μητρική του γλώσσα, εάν διδάσκεται παράλληλα άλλες δύο από τόσο μικρή ηλικία;
Όσον αφορά στα Πανεπιστήμια, η χρηματοδότηση είναι ανεπαρκής και ο σχεδιασμός ελλιπής.
Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά προβλήματα. Δεν παύει όμως κύριο ζήτημα να αποτελεί η έλλειψη πίστης. Οι άνθρωποι έχασαν την πίστη τους, όχι μόνο ως προς τον Θεό, αλλά και ως προς τον εαυτό τους. Χάσαμε πια την αγάπη προς τον εαυτό μας και προς τον συνάνθρωπο. Κλειστήκαμε στα καβούκια μας και απομονωθήκαμε από το σύνολο. Γιατί μας έπεισαν πως οποιαδήποτε μορφή αγώνα δεν θα οδηγήσει πουθενά, πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Πειστήκαμε πως εμείς, οι κακοί Ελλαδίτες και Κύπριοι φταίμε για όλα. Ουσιαστικά όμως, το φταίξιμο μας έγκειται στην πελατειακή σχέση που έχουμε δημιουργήσει τόσα χρόνια με την πολιτική. Στο ότι αντί να αγωνιστούμε, προτιμήσαμε να ξεχάσουμε. Οι διωγμοί, οι πόλεμοι, οι εισβολές μας έκαναν να πιαστούμε από τα υλικά αγαθά και να αφήσουμε στην άκρη ιδανικά και «πιστεύω».
Στον αγώνα μας να γίνουμε «ευρωπαίοι» και «πολίτες του κόσμου» χάσαμε την ταυτότητα μας, την γλώσσα και την παιδεία μας και αποφασίσαμε να ξεχάσουμε την μεγάλη ιστορία μας. Απαρνηθήκαμε τον εαυτό μας για να μοιάσουμε στους άλλους και τώρα αυτοί οι άλλοι, επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται, μας εγκαταλείπουν και ζητούν από εμάς να «πληρώσουμε τα σπασμένα».
Έτσι έχοντας χάσει το ηθικό μας, και η Ελλάδα και η Κύπρος στέκει μπροστά σε ένα αδιέξοδο. « Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις» έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης. Το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι η επιστροφή στις ρίζες μας, να φύγουμε από το «εγώ» και να πάμε στο «εμείς». Με όπλο την πίστη και την αγάπη στον συνάνθρωπο να πορευθούμε έστω και με τα λίγα.
Μας έπεισαν πως η αγάπη για την πατρίδα, είναι εθνικισμός. Το να παραδέχεσαι όμως τα όσα έχει προσφέρει ο τόπος σου στην ανθρωπότητα, δεν σημαίνει πως υποβαθμίζεις τους άλλους. Παντού υπάρχουν αντίγραφα αρχαίων αγαλμάτων, διδάσκονται την αρχαία ελληνική γλώσσα σε ξένα πανεπιστήμια και μελετούν αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Όλοι γνωρίζουν πως το πολίτευμα της Δημοκρατίας γεννήθηκε στην Ελλάδα. Εμείς, ωστόσο, φτάσαμε στο σημείο να λησμονούμε ή ακόμα και να αγνοούμε όλες αυτές τις αλήθειες.
Όμως ήρθε ο καιρός να αποφασίσουμε «με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε». Ο αγώνας θα είναι σκληρός και μακρύς. Είναι δύσκολοι καιροί, μα για την Ελλάδα και την Κύπρο πάντα ήταν. Σήμανε η ώρα να τραγουδήσουμε και εμείς τα λόγια του Ευαγόρα Παλληκαρίδη: «Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά»…
Πηγή: ruvr.ru Παρασκευή Βαμβακά
