Από τη ζωή του εδώ θα αναφερθεί μόνο η μεγάλη νίκη στη μάχη των Καταλαυνικών Πεδίων το 451 μ.Χ., λίγο έξω από την Ορλεάνη, στην ακόμα Ρωμαϊκή τότε Γαλατία. Έκεί που για πρώτη φορά απέτυχε ο Βασιλιάς των Ούννων Αττίλας, ο αποκαλούμενος τότε από τους Ρωμαίους ως «η Μάστιγα του Θεού». Η νίκη αυτή ήταν κυρίως μια πολιτική νίκη, καθώς κατάφερε ο Αέτιος να ενώσει φυλές που έτρεφαν θανάσιμο μίσος για την Ρώμη, όπως τους Βισιγότθους, τους Βουργουνδούς και τους Φράγκους και να τους στρέψει ενάντια στους Ούννους και τους υποτελείς τους.
Όμως η νίκη αυτή ήταν που οδήγησε και τον Αυτοκράτορα Βαλεντινιανό, ανάξιο απόγονο μεγάλων προγόνων, να πάρει τελικά την απόφαση που σκεφτόταν απο καιρό, μιας και ένιωθε πως απειλούνταν από τον Αέτιο και τις νίκες του.
Έτσι τρία χρόνια αργότερα το 454 μ.Χ. ο Αέτιος έπεφτε νεκρός από το ίδιο το χέρι του Αυτοκράτορα, στη Ραβέννα, που ήταν τότε η πρωτεύουσα της Δυτικής Αυτοκρατορίας. Με την κίνηση του αυτή βέβαια, ο Αυτοκράτορας σφράγισε χωρίς να το ξέρει και την δική του μοίρα, καθώς δολοφονήθηκε και αυτός το 456 μ.Χ. μπροστά στους σωματοφύλακες του, όλοι τους βέβαια πιστοί στρατιώτες κάποτε του Αέτιου. Επίσης με την δολοφονία του στρατηγού χάνεται και η τελευταία ελπίδα της ετοιμοθάνατης Ρώμης, που μερικά χρόνια αργότερα μοιραία θα καταλήξει στα χέρια των βαρβάρων.
Η ιστορία του Αέτιου μπορεί όμως να μας οδηγήσει σε ορισμένες διαπιστώσεις χρήσιμες όσα χρόνια και αν περάσουν. Αρχικά όλοι εύκολα μπορούμε να δούμε την αξία που έχει η Ηγεσία για τα έθνη. Μάλιστα εδώ βλέπουμε και τις δύο πλευρές του νομίσματος. Η άξια και εμπνευσμένη ηγεσία του Αέτιου, που παρά τις δύσκολες συνθήκες έδωσε πίσω στα Ρωμαϊκά όπλα λίγη από την χαμένη τους αίγλη. Από την άλλη, ένας ανάξιος Αυτοκράτορας που λόγω ακριβώς αυτής της αδυναμίας του είδε ως απειλή τον άνθρωπο που έδινε ζωή στο κράτος του.
Έτσι οδηγούμαστε εύκολα στο επόμενο συμπέρασμα: Ηγέτης πρέπει πάντα να είναι ο ικανότερος, αυτός που συγκεντρώνει όλα εκείνα τα προτερήματα που θα τον αναδείξουν. Στην πραγματικότητα δηλαδή, το μόνο λάθος του Αέτιου ήταν ότι δεν έγινε ποτέ η απειλή που νόμισε ο Βαλεντινιανός πως ήταν. Έπρεπε να έχει καταστρέψει την παρηκμασμένη άρχουσα τάξη που επικρατούσε τότε στην ηγεσία της Αυτοκρατορίας και να αναλάβει τον ρόλο που αρνήθηκε, να γίνει δηλαδή ο Ηγέτης που θα έσωζε την Ρώμη. Αυτό να θυμόμαστε και σήμερα που μια παρόμοια παρηκμασμένη άρχουσα τάξη κυβερνά την Ελλάδα. Τέλος να επισημάνουμε την δίκαιη τιμωρία του Βαλεντινιανού. Ακόμα και αν νόμισε προσωρινά πως νίκησε, η Δικαιοσύνη του πρόσφερε το ίδιο τέλος με αυτό του Αέτιου. Η Δικαιοσύνη που, ας το γνωρίζουμε όλοι, πάντά στο τέλος επικρατεί, ακόμα και αν αργεί κάποιες φορές.
Λύρης Αλέξανδρος
Αντεπίθεση
antepithesi.gr
