 |
| ΑΘΗΝΑ: ΟΡΚΩΜΟΣΊΑ ΔΗΜΟΤΙΚΏΝ ΣΥΜΒΟΎΛΩΝ 2014 |
Υστερική κρίση έπαθαν οι (τ)συ(π)ριζαίοι δι-ανοούμενοι του κιλού, της σακούλας και της διατίμησης, καθώς και οι παρομοίου πολιτικού εκτοπίσματος ευρωφιλ-λελέδες, με το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος της 23ης Ιουνίου 2016. Και μέσα στον νευρικό τους κλονισμό (κάτι σαν τον κλονισμό του άξονα της γης που δημιουργεί ζαλάδες και ναυτία) απέβαλαν τα δημοκρατικά τους προσωπεία και ψιμύθια, καθότι προϊόντα παρά φύσιν κύησης, κι έβγαλαν από τον πολιτικό τους βόθρο τα εσώψυχά τους, αποκαλύπτοντας με τα ουρλιαχτά τους urbi et orbi (σε πολιτείες και χωριά, σ’ όλον τον κόσμο και ντουνιά) το πόσο καραγκιόζηδες είναι.
Τί είπαν καθώς διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους κατά την αφρώδη (από την τρομώδη σιελόρροια) φάση του σεληνιασμού τους, τού και delirium tremens αποκαλούμενου εις τα πάλαι ποτέ εγχειρίδια ψυχιατρικής και νευρολογίας; Ότι το αποτέλεσμα είναι αυτό που είναι, υπέρ δηλαδή της απόσχισης της Μεγάλης Βρετανίας από την «Ευρωπαϊκή ΄Ενωση», γιατί ψήφισαν οι γέροι, οι αμόρφωτοι, και οι επαρχιώτες!!! Τα κατ’ αυτούς δηλαδή «πολιτικά βοθρολύματα» της δημοκρατίας. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί ότι: όσο τα απανταχού πολιτικά «σκατά» είναι διαχειρίσιμα μέσα από την προπαγάνδα τους, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τα γλύφουν και να τα αποκαλούν κυρίαρχο λαό. Μόλις όμως σηκώσουν κεφάλι, μη υπακούοντα στην δική τους αυθεντία, γίνονται στα μάτια τους μια πολτώδης εθνικιστική λαϊκή μάζα που «δεν δικαιούται δια να ομιλεί», κάτι σαν την ημετέρα «χρυσαυγή» δηλαδή. Δημοκράτες, έ δημοκράτες, φτου σας να μην βασκαθείτε, έκτακτοι είστε, φτου σας και πάλι φτου σας, για να μην σας ματιάξουμε…
Όσο για τα πραγματικά αίτια της βρετανικής απόρριψης της λεγόμενης «ευρωπαϊκής ένωσης», για όσους τουλάχιστον έχουν ζήσει στην Αγγλία και στην Γερμανία, είναι εμφανώς πολύ βαθύτερα και ουσιαστικότερα για να αποδίδονται στην «ακροδεξιά ρητορική» του κάθε Νάϊτζελ Φαράζ (εμείς εδώ στο ELLADA τον προφέρουμε «Φάρατζ», ως βασιλικότεροι από τους εγγλέζους που – κακώς κατά την γνώμη μας – σέβονται την γαλλική προέλευση του ονόματός του), του κάθε Μπόρις Γκοντούνωφ (συγγνώμη, Τζόνσον ήθελα να πω) και του κάθε Ντόναλντ Ντακ, Τραμπ, Τραπ, Φαπ, Μάπ και ου συμμαζεύεται. Αν πιστεύουμε κάτι τέτοιο είναι σαν να πιστεύουμε – τηρουμένων πάντα των αναλογιών, mutatis mutandis όπως συνήθιζε να λέει η Senatus Populusque Romanus (SPQR), η σύγκλητος και ο λαός των Ρωμαίων – ότι η τύχη μας διαμορφώνεται από τα λεγόμενα προσωπικοτήτων του βεληνεκούς ενός Πάνου Καμμένου, ενός Βασίλη Λεβέντη και ενός Γιώργου Καρατζαφέρη.
Επί της ουσίας τώρα, οι Εγγλέζοι είναι ένας λαός βαθύτατα εθνικιστικός που επιμελώς αποκρύπτει σε επίπεδο λεκτικής συμπεριφοράς τον εθνικισμό του, ο οποίος όμως δεν ανέχεται, για λόγους μεταφυσικής ματαιοδοξίας και μόνον (το καθ’ ημάς: «εγώ είμαι εγώ, ευζωνάκι γοργό») να υποταγεί στην κεντροευρωπαϊκή γερμανική μπότα, ακόμη και αν αυτό συνεπάγεται την οικονομική του ζημία, όπως άλλωστε το απέδειξαν κατά το πρόσφατο παρελθόν κηρύσσοντας πρώτοι αυτοί τον πόλεμο στην ναζιστική Γερμανία, αντί να την αφήσουν να αλληλοφαγωθεί με την Σοβιετική Ένωση, όπως σχεδιάζε, έχοντάς το ήδη δημοσιοποιήσει από την δεκαετία του 1920 στο έργο του «Ο Αγών μου», ο αθεράπευτα αγγλόφιλος Αδόλφος Χίτλερ.
Οι Εγγλέζοι από την πρώτη στιγμή της ένταξής τους στο σύγχρονο ευρωπαϊκό χωνευτήρι ήταν ιδιαιτέρως καχύποπτοι – όχι αδικαιολόγητα – για τα υπονομευτικά παιχνίδια που έμελε να παίξουν αναφορικά με την συνοχή τού (τρόπος του λέγειν) Ηνωμένου Βασιλείου (UK: United Kingdom), οι παραδοσιακοί τους ανταγωνιστές Γερμανοί και Γάλλοι, μέσα από επιδοτήσεις και υπερχρηματοδοτήσεις σε περιφέρειες όπως η Σκωτία, η Ουαλία, και η Βόρειος Ιρλανδία, οι οποίες επεδείκνυαν παραδοσιακά αποσχιστικές τάσεις, ως κέλτες πάλαι ποτέ βιαίως κατακτηθέντες από τους αγγλοσάξονες εισβολείς (δηλαδή από τους ευρωπαίους!!!). Αυτού του είδους η «ευρωπαϊκή ρουφιανιά» η οποία έχει προϊστορία υπονόμευσης των θεμελίων της αγγλικής ισχύος τετρακοσίων ετών και βάλε, μέσα από την υπόθαλψη εξεγέρσεων κυρίως στην Σκωτία (αλλά και σε Ιρλανδία και λιγότερο στην Ουαλία), καθίσταται και σήμερα ορατή και θα καταστεί ακόμη εντονότερη στο εγγύς μέλλον. Όμως οι Εγγλέζοι είναι σκληρά ανθρωποκτόνα καρύδια, που εις απάντηση των δυσωδών ευρωπαϊκών θαλάμων αερίων (είδατε πως εξολόθρευσαν τις τελευταίες μέρες οι Γερμανοί τον «τρομοκράτη» που εισέβαλε σε ένα επαρχιακό σινεμά, σταφόνοντας αυτόν και τους θεατές με αέρια;) δεν διστάζουν να στήνουν τις παραδοσιακές τους κρεμάλες.
Ωραίος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος – κατά τον ημέτερο, «παραληρηματικό» σύμφωνα με τους αριστερούς, εθνικό μας ποιητή – που κάποια στιγμή πάντως θα αντιληφθεί ότι το πρόβλημά του δεν είναι οι «κατινιές» της ευρωπαϊκής εσωστρέφειας, αλλά η έλλειψη ανταγωνιστικότητας στη διεθνή αγορά που αποσταθεροποιείται από την πάμφθηνη εργασία που προσφέρει η μυρμηγκοφωλιά των παιδικών και ενήλικων σκλαβοπάζαρων της Κίνας, και τότε θα γίνει το πραγματικό «έλα να δεις και κάτσε ν’ ακούσεις». Το «μεγάλο μπαμ» (big bang) που θα ακολουθήσει όχι τις ζωοποιούς κοσμολογικές θεωρήσεις της σύγχρονης επιστήμης, αλλά το «μεγάλο μπαμ» της διάρρηξης της φούσκας της παγκόσμιας οικονομίας των περιπλανώμενων ανά τον πλανήτη μεγαλο-αλητών τοκογλύφων, λαθρεμπόρων και απατεώνων.
Επί του παρόντος, ημείς, τα κατά τον φασίστα Κωνσταντίνο Καβάφη «εφήμερα όντα της στιγμής», ασχολούμεθα με τις ισπανικές εκλογές της χθεσινής 26ης Ιουνίου 2016, όπου «οι σπανοί Ισπανοί εις πανικόν ισπανικόν ιππικόν έτρεψαν», βάζοντας κάθε πολιτικό τσουτσέκι να καθίσει στον πάγκο του. Po(r)demos συναγωνιστές, po(r)demos, αντί του «αντιός Ραχόϊ» που τιτίβιζε χθες ο παπαδημούρης, ένας από τους πολλούς ευρωκηφήνες του ευρωκοινοβουλίου των τρωκτικών που απομυζούν τον ιδρώτα και τον μόχθο των λαών της Ευρώπης για να πιστοποιούν το κατά Λαφάργκ αριστερό «δικαίωμα στην τεμπελιά», το επί το ιταλικότερον dolce far niente («ηδύ το μηδέν πράττειν»). Όσο για τους εγχώριους «τσυριζέμος» αυτοί εισηγούνται ψήφο στα δεκαεπτά. Γιατί ρε παιδιά; Σαρανταποδαρούσες είσαστε; Στα τέσσερα βρε, στα τέσσερα. Γιατί δεν ακούτε τον «ανέλο κομαντάντε» που, σύμφωνα με το αποκαλυπτικό άρθρο της 25ης Ιουνίου 2016 στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» («Οι βελόνες που έκαναν το “θαύμα”», σελίς 36), έχασε τα περιττά κιλά με τον κινέζικο βελονισμό χωρίς να αναγκασθεί να περικόψει τη μάσα;
Τρολ, τρολ, τρολ ως modus vivendi μέσα στην ομίχλη της καταθλιπτικής εποχής του «άρχοντα των μυγών» και του «άρχοντα των δαχτυλιδιών» των nibelungen και nibelluben. Λούμπεν λούμπεν, all the way round…
Χρίστος Γούδης
Δημοτικός Σύμβουλος
Δήμου Αθηναίων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου