BRICOLAGE Του Χρίστου Γούδη.

Στα πλαίσια της επικοινωνιακής τακτικής της «πρώτη φορά αριστερά» διακυβέρνησης (με την κεφαλή «επί δεξιά κλίνατε»), υιοθετήθηκε κατά κόρον η υψηλή γαλλική πολιτική του «μπρικολάζ» (bricolage), τουτέστιν τού επί το ελληνικότερον λεκτικού μοντάζ του «άρπα-κόλλα» (με ότι βρούμε διαθέσιμο γύρω μας και με ότι κατεβάσει η κούτρα μας), κατά το «Τί κάνετε; Μπρίκια κολλάμε», με βάση το ανατολίτικο σκεπτικό του ατελεύτητου «γιαγνίς ολντού», του καθ’ ημάς «κουβέντα να γίνεται».
Οι αναρίθμητες ασυναρτησίες και οι κραυγαλέες αντιφάσεις, στον λόγο της ακράτειας των όπου ελληνικής (ακόμη) γης τηλε-συριζαίων, συνθέτουν ένα μεταμοντέρνο σουρεάλ κολάζ, τα «τούβλα» του οποίου, ομόηχα στα αγγλικά με τα BRICS, απέκτησαν εσχάτως και οικουμενικές διαστάσεις, ως ακρωνύμιο της οικονομικής ένωσης των αναδυόμενων (από την μιζέρια) χωρών του πλανήτη, τουτέστιν της Βραζιλίας (Brasil), της Ρωσίας (Russia), της Ινδίας (India), της Κίνας (China) και της Νοτίου Αφρικής (Southafrica).Στα πλαίσια του συριζαίϊκου οράματος για την οικοδόμηση μιας νέας υπερήφανης Ελλάδας πολλά είναι όντως τα κοινά σημεία της χώρας μας με τα brics: οι φαβέλες της Βραζιλίας ως αρχιτεκτονικό πρότυπο τενεκεδουπόλεων για την στέγαση των εισβολέων εποίκων, οι μουσώνες των Ινδιών που μας κατακλύζουν με πακιστανικές και μπανγκλαντεσιανές ακρίδες, οι «προωθητές» στα μετρό της Κίνας (φωτεινοί οδοδείκτες της σύγχρονης προς μίμησιν κινέζικης κουλτούρας υπάλληλοι των συρμών, ιστάμενοι στις αποβάθρες και επιφορτισμένοι να σπρώχνουν βιαίως τους εισερχόμενους στα βαγόνια επιβάτες, συμπιέζοντάς τους μέχρι σκασμού για να χωρέσουν κι άλλοι!) και η φρίκη της Αφρικής, ένα ευμέγεθες πληθυσμιακό κομμάτι της οποίας το έχει ήδη καλωσορίσει η κ. Τασία. 

Η μόνη ασύμβατη με τον τριτοκοσμικό εφιάλτη που πλανάται γύρω μας παραμένει η Ρωσία, από την θυμοσοφία του λαού της οποίας κανείς συριζαίος του συρμού, και κανένας ανέλος του τελευταίου βαγονιού του, δεν έμαθε ότι «με τα ψέματα μπορείς πάντα να πας μπροστά, αλλά ποτέ δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω»!

Οι σύγχρονοι Συρ-ανέλ ντε Μπερζεράκ, με τα προεκλογικά τους ψέματα (του κοπανιστού αέρα της εαμίτικης αριστεράς και των πληθωριστικών υποσχέσεων των ψεκασμάτων της πομφολυγώδους φουσκοδεξιάς), με τα οποία αυτοπροωθήθηκαν στην εξουσία, ναρκοθέτησαν οι ίδιοι τον δρόμο της επιστροφής τους στην πραγματικότητα, προσδοκώντας τον χριστιανό «τζιχαντιστή» Σαμουήλ να κάνει την Ελλάδα Κούγκι.

Όμως, ιστορικά, το Κούγκι που ανατίναξε το 1803 στο Σούλι ο φανατικός αναχωρητής καλόγερος, ο φέρων το εμμονικό ιδεοληπτικό προσωνύμιο «η Τελευταία Κρίση», που είχε κηρύξει τον μέχρι τελικής πτώσεως «ιερό πόλεμο» (χριστιανικό τζιχάντ) κατά των μουσουλμάνων, δεν ήταν παρά μια αυτοκαταστροφική ήττα της Ελλάδας. Την νίκη την έφεραν οι τότε συνθηκολογήσαντες με τον Αλή πασά, Τζαβελαίοι και Μποτσαραίοι, οι οποίοι κατέφυγαν προσωρινά στα Επτάνησα, για να πάρουν τελικά την εκδίκησή τους, όταν ήρθε η ώρα να μιλήσουν τα ψυχρά και κοφτερά σπαθιά, και όχι τα αλαλάζοντα αυτοκοπανούμενα και αυτοκαταστροφικά τενεκεδένια μπρίκια!

Χρίστος Γούδης