Ο Θεόδωρος Καλλίνος γεννήθηκε στην Τερεκάνη Θεσσαλίας το 1914. Το 1933 κατετάγη στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και το 1937 ονομάστηκε Ανθυπολοχαγός. Τοποθετήθηκε στο 19ο Σύνταγμα Σερρών. Το 1939, μετατέθηκε στον 6ο Συνοριακό Τομέα Σερρών και τοποθετήθηκε διοικητής λόχου στο μόνιμο οχυρό Κάλης, της «Γραμμής Μεταξά», βόρεια του Σιδηροκάστρου και γειτονικό του θρυλικού Ρούπελ όπου και τον βρήκε ο πόλεμος.
Οι Γερμανοί επιτέθηκαν στο οχυρό την 6ην Απριλίου 1941. Η Ελληνική άμυνα δημιούργησε μια ακόμη εποποιία για τον Ελληνικό Στρατό.
Όταν έφτασε η είδηση για την γερμανική είσοδο στην Θεσσαλονίκη και την ανάγκη να συνθηκολογήσουν τα Οχυρά στις 9 Απριλίου διαφώνησε με τον Διοικητή του. Ο ίδιος αναφέρει για την στιγμή της συνθηκολόγησης:
«Εγώ αιφνιδιάστηκα, αγανάκτησα και ανησύχησα. Και τον ρώτησα, «και τώρα τι θα κάνουμε εμείς;» Σαν να μην συνέβαινε τίποτα, απαθέστατα μου είπε: «αύριο, θα παραδοθούμε στις Σέρρες στους Γερμανούς».
Εγώ, χωρίς να περάσει δευτερόλεπτο, του απάντησα: «εγώ δεν παραδίνομαι, ούτε έχω δικαίωμα να παραδώσω το λόχο μου στους Γερμανούς. Διαθέτω 20.000 φυσίγγια σε κάθε πολυβόλο. Ή θα πολεμήσουμε μέχρι το τελευταίο φυσίγγιο, ή θα φύγουμε προς Νότο να συνεχίσουμε τον πόλεμο σε άλλη γραμμή». Και έκλεισα το τηλέφωνο.
Μάζεψα όσους μπορούσα να μαζέψω από το λόχο και τους είπα ό,τι είπα στον διοικητή του οχυρού. Τους είπα: «εγώ έδωκα δύο φορές όρκο να υπερασπίζω την πατρίδα μέχρι την τελευταία πιθαμή. Σας διαπαιδαγώγησα και εσάς να υπερασπίζεστε την πατρίδα. Δεν έχω δικαίωμα ούτε να παραδοθώ, ούτε και εσάς να σας παραδώσω. Όποιος θέλει να παραδοθεί, είναι ελεύθερος.».
Όλοι απάντησαν, «Δεν παραδινόμαστε». Αφού εξασφάλισα την συγκατάθεση του λόχου να μην παραδοθούμε, τους πρότεινα: «Αναλαμβάνω να βγούμε στο Άγιον Όρος και από κει με καΐκια στις εκβολές του Πηνειού και να συνεχίσουμε τον πόλεμο κατά των Γερμανών στη γραμμή Ολύμπου Ελληνικός Στρατός ΑΜΕΔΗ».
Από εκεί μέσω περιπετειών φτάνει στην Κρήτη όπου συμμετέχει με 150 στρατιώτες στην Μάχη της Κρήτης. Αντιμετωπίζει με θάρρος τους εισβολείς και τους προξενεί πολλές απώλειες.
Μετά τη επικράτηση των Κατακτητών επιστρέφει στην γενέτειρα του και συμμετέχει στην Εθνική Αντίσταση. Το αντιστασιακό του ψευδώνυμο ήταν «Αμάρλης». Του το έδωκαν αυτό το ψευδώνυμο, διότι στην συνδιάσκεψη της Καμιάς των ανταρτών της ανατολικής και βόρειας Θεσσαλίας, ανέλαβε την περιοχή ανάμεσα στον Αλιάκμονα και τον Πηνειό ποταμό μέχρι το Μέτσοβο, σαν αρχηγός των αντάρτικων τμημάτων το 1943.
Μέχρι το τέλος της Κατοχής συμμετέχει σε μικρές και μεγάλες πολεμικές επιχειρήσεις.
Τις τελευταίες δεκαετίες δραστηριοποιείται με θέματα οικουμενικού Ελληνισμού ,εκδίδει σχετικές εφημερίδες (όπως ο «Αμφικτύων» και η «Ελλάδα») και ενισχύει την Αμφικτιονία Οικουμενικού Ελληνισμού. Έχει δώσει πολλές συνεντεύξεις για την πλούσια
πολεμική του δράση και διατηρεί την πνευματική του ζωντάνια αν και βρίσκεται στην δέκατη δεκαετία της ζωής του .
Παντού και πάντα δηλώνει με λόγο και πράξεις το ενδιαφέρον του για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό .Χωρίς να φείδεται κόπων και εξόδων έχει κινητοποιήσει πολλές φορές για θέματα Εθνικά Έλληνες από την Ελλάδα αλλά και την Ομογένεια. Όπως δηλώνει : «είμαι ήσυχος ότι εκπληρώνω το καθήκον μου. Με το ντουφέκι στην Κατοχή τότε, τώρα με τα γραπτά και με τα λόγια».
Πηγή:http://ilialive.grΌταν έφτασε η είδηση για την γερμανική είσοδο στην Θεσσαλονίκη και την ανάγκη να συνθηκολογήσουν τα Οχυρά στις 9 Απριλίου διαφώνησε με τον Διοικητή του. Ο ίδιος αναφέρει για την στιγμή της συνθηκολόγησης:
«Εγώ αιφνιδιάστηκα, αγανάκτησα και ανησύχησα. Και τον ρώτησα, «και τώρα τι θα κάνουμε εμείς;» Σαν να μην συνέβαινε τίποτα, απαθέστατα μου είπε: «αύριο, θα παραδοθούμε στις Σέρρες στους Γερμανούς».
Εγώ, χωρίς να περάσει δευτερόλεπτο, του απάντησα: «εγώ δεν παραδίνομαι, ούτε έχω δικαίωμα να παραδώσω το λόχο μου στους Γερμανούς. Διαθέτω 20.000 φυσίγγια σε κάθε πολυβόλο. Ή θα πολεμήσουμε μέχρι το τελευταίο φυσίγγιο, ή θα φύγουμε προς Νότο να συνεχίσουμε τον πόλεμο σε άλλη γραμμή». Και έκλεισα το τηλέφωνο.
Μάζεψα όσους μπορούσα να μαζέψω από το λόχο και τους είπα ό,τι είπα στον διοικητή του οχυρού. Τους είπα: «εγώ έδωκα δύο φορές όρκο να υπερασπίζω την πατρίδα μέχρι την τελευταία πιθαμή. Σας διαπαιδαγώγησα και εσάς να υπερασπίζεστε την πατρίδα. Δεν έχω δικαίωμα ούτε να παραδοθώ, ούτε και εσάς να σας παραδώσω. Όποιος θέλει να παραδοθεί, είναι ελεύθερος.».
Όλοι απάντησαν, «Δεν παραδινόμαστε». Αφού εξασφάλισα την συγκατάθεση του λόχου να μην παραδοθούμε, τους πρότεινα: «Αναλαμβάνω να βγούμε στο Άγιον Όρος και από κει με καΐκια στις εκβολές του Πηνειού και να συνεχίσουμε τον πόλεμο κατά των Γερμανών στη γραμμή Ολύμπου Ελληνικός Στρατός ΑΜΕΔΗ».
Από εκεί μέσω περιπετειών φτάνει στην Κρήτη όπου συμμετέχει με 150 στρατιώτες στην Μάχη της Κρήτης. Αντιμετωπίζει με θάρρος τους εισβολείς και τους προξενεί πολλές απώλειες.
Μετά τη επικράτηση των Κατακτητών επιστρέφει στην γενέτειρα του και συμμετέχει στην Εθνική Αντίσταση. Το αντιστασιακό του ψευδώνυμο ήταν «Αμάρλης». Του το έδωκαν αυτό το ψευδώνυμο, διότι στην συνδιάσκεψη της Καμιάς των ανταρτών της ανατολικής και βόρειας Θεσσαλίας, ανέλαβε την περιοχή ανάμεσα στον Αλιάκμονα και τον Πηνειό ποταμό μέχρι το Μέτσοβο, σαν αρχηγός των αντάρτικων τμημάτων το 1943.
Μέχρι το τέλος της Κατοχής συμμετέχει σε μικρές και μεγάλες πολεμικές επιχειρήσεις.
Τις τελευταίες δεκαετίες δραστηριοποιείται με θέματα οικουμενικού Ελληνισμού ,εκδίδει σχετικές εφημερίδες (όπως ο «Αμφικτύων» και η «Ελλάδα») και ενισχύει την Αμφικτιονία Οικουμενικού Ελληνισμού. Έχει δώσει πολλές συνεντεύξεις για την πλούσια
πολεμική του δράση και διατηρεί την πνευματική του ζωντάνια αν και βρίσκεται στην δέκατη δεκαετία της ζωής του .
Παντού και πάντα δηλώνει με λόγο και πράξεις το ενδιαφέρον του για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό .Χωρίς να φείδεται κόπων και εξόδων έχει κινητοποιήσει πολλές φορές για θέματα Εθνικά Έλληνες από την Ελλάδα αλλά και την Ομογένεια. Όπως δηλώνει : «είμαι ήσυχος ότι εκπληρώνω το καθήκον μου. Με το ντουφέκι στην Κατοχή τότε, τώρα με τα γραπτά και με τα λόγια».
