Τα ναρκωτικά είναι ταυτοχρόνως μία από τις μεγαλύτερες πληγές που αντιμετωπίζει η Ελληνική Κοινωνία και μία από τις πιο κερδοφόρες βιομηχανίες παγκοσμίως. Τα συμπτώματα των ναρκωτικών και η εικόνα του ιστορικού κέντρου των Αθηνών, αλλά και των αδερφών μας, Ελλήνων, που έχουν καταλήξει τοξικομανείς, δεν μπορούν παρά να κάνουν προφανή την θέση για αμετάκλητο ΟΧΙ στα ναρκωτικά και να οδηγήσει κάποιον να ζητήσει την αυστηρότερη των ποινών για το κτήνος που εμπορεύεται τον θάνατο και καταστρέφει το υπόλοιπο της ζωής νέων ατόμων. Η εικόνα που θα αντικρίσει κανείς αν περιηγηθεί στα στενά πέριξ της πλατείας Ομονοίας είναι πραγματικά αποκαρδιωτική, αλλά ταυτοχρόνως ενδεικτική της καταστάσεως και δεικνύουσα τον τρόπο λύσης του προβλήματος. Εκεί θα δει κάποιος πολυάριθμους λαθρομετανάστες να πωλούν τα ναρκωτικά σε κάθε γωνία και πολυάριθμους τοξικομανείς είτε να εκπορνεύονται (οι γυναίκες), είτε να ζητιανεύουν (οι άντρες), είτε να ληστεύουν, είτε οτιδήποτε άλλο. Και όλα αυτά σε απόσταση αναπνοής από το Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας και το τμήμα του ΟΚΑΝΑ (Οργανισμός Κατά των Ναρκωτικών), γεγονός που δείχνει την πλήρη αποτυχία των όποιων νομοθετημάτων δοκίμασε έως τώρα το Ελληνικό κράτος για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Κοινή συνισταμένη της χρήσης όλων των ναρκωτικών ουσιών είναι η εξάρτηση και το στερητικό σύνδρομο. Επίσης κοινό σημείο της χρήσης τους οι παρενέργειες και η επικινδυνότητα που ποικίλουν από ναρκωτικό σε ναρκωτικό. Πάγια θέση του Εθνικισμού μας είναι ότι οι πάσης φύσεως εξαρτήσεις δεν έχουν θέση στην Κοινωνία μας, ασχέτως αν αυτές οι εξαρτήσεις λέγονται ναρκωτικές ουσίες ή καταναλωτισμός. Πιστεύουμε βαθύτατα στο ότι ο Ανώτερος Άνθρωπος, ο κατά Νίτσε Ζαρατούστρα, δεν διαθέτει καμμία αλυσίδα για να τον κρατά δέσμιο στο έδαφος, δεν έχει τίποτα που να τον κρατά από το να φτάσει το ανώτατο όριο της ανθρώπινης ύπαρξης, για το καλό του Έθνους και της Φυλής. Όπως, πολύ ορθά, το θέτει ο Νίκος Καζαντζάκης είναι το χρέος μας απέναντι στην ράτσα να παραδώσουμε στον γόνο μας την εντολή να μας ξεπεράσει, αφότου φυσικά και εμείς οι ίδιοι καθημερινά δίνουμε την εντολή στον ίδιο μας τον εαυτό να αυτοξεπεραστεί. Είναι προφανές, συνεπώς, ότι στην Ιδανική Ελληνική Πολιτεία που οραματιζόμαστε τα ναρκωτικά δεν έχουν καμμία απολύτως θέση. Αυτό, φυσικά, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την σημερινή, κατ’ όνομα Ελληνική, Δημοκρατία στην οποία ζούμε, όπου νομιμοποιήθηκαν, εμμέσως προς το παρόν, αμέσως στο μέλλον, η εμπορία και η χρήση ναρκωτικών ουσιών.
Το Κοινωνικό Κράτος της Αλληλεγγύης του οποίου την δημιουργία κάποιοι την βλέπουν ως απώτερο σκοπό της ιδεοληψίας τους, είναι για εμάς κάτι το αυτονόητο. Η Αλληλεγγύη μας είναι αδιαπραγμάτευτη απέναντι στους ίδιους μας τους αδερφούς, τους μετέχοντες το ίδιο με εμάς Αίμα. Προφανώς σε κάθε Έλληνα αρμόζει βοήθεια και αλληλεγγύη αυτές τις δύσκολες ώρες που περνά η πατρίδα μας. Το Κοινωνικό Κράτος είναι η διανομή δυνάμεων του Έθνους προς το εσωτερικό του, προκειμένου να άρει τις όποιες κοινωνικές άδικες δημιουργούνται, είτε από την κακή του λειτουργία, είτε από τις συγκυρίες της ίδιας της Ζωής. Ως εκ τούτου το Κοινωνικό Κράτος απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που βρίσκονται σε μια δύσκολη θέση, αδιάφορο αν αυτό είναι από υπαιτιότητα τους ή όχι. Είναι άρα σαφές ότι το Κοινωνικό Κράτος είναι μια προσωρινή ενσάρκωση του Εθνικού Κράτους για έκτακτες καταστάσεις, που περιορίζονται στην αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, όσο το Εθνικό Κράτος οδεύει προς την Ιδανική του κατάσταση, αφού με την εφαρμογή των πατροπαράδοτων Ελληνικών Κοινωνιστικών πολιτικών οι κοινωνικές ανισότητες αίρονται δια παντός και η ανύψωση των πολιτών του σε ανώτερα επίπεδα ύπαρξης, το προφυλάσσει από την δαπάνη δυνάμεων για εσωτερικούς σκοπούς και του επιτρέπει να αφιερώνει τις δυνάμεις αυτού και όλων των πολιτών του για την εύρυθμη λειτουργία του και την ενδυνάμωση του Έθνους.
Ο Έλληνας τοξικομανής είναι για μας ένας Αδερφός που χρειάζεται την βοήθεια μας, κυρίως μέσω της δημιουργίας ενός Κοινωνικού Κράτους που θέλει πραγματικά να τον βοηθήσει. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μιας και δια παντός ότι ο τοξικομανής είναι άρρωστος και όπως προείπαμε η υπαιτιότητα του ή όχι μας είναι παντελώς αδιάφορη. Και επειδή είναι άρρωστος η υγεία του δεν θα πρέπει να γίνεται προϊόν προς αγοραπωλησία ή διαπραγμάτευση. Αυτό δυστυχώς στην καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε δεν είναι καθόλου προφανές, άμα κάποιος δει το αναίσχυντο εμπόριο που εκτυλίσσεται γύρω από τα φάρμακα που αφορούν τον καρκίνο ή σκεφτεί το γιατί κάποιος τοξικομανής πρέπει να περιμένει χρόνια στις λίστες αναμονής προκειμένου να ενταχθεί σε κάποιο πρόγραμμα μεθαδόνης. Το κράτος και οι ισχυροί αυτού του κόσμου θέτουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, σε ένα ιδιότυπο και άτυπο χρηματιστήριο την Υγεία των Λαών, κάνοντας την προϊόν. Αυτά για να μην ρωτήσουμε το πως εντός της φυλακής γίνεται εμπόριο ναρκωτικών, πως καταφέρνουν τα ναρκωτικά να εισέρχονται σε ένα χώρο που, θεωρητικά τουλάχιστον, ελέγχει πλήρως η ΕΛ.ΑΣ. Είναι οπότε πρωταρχικής σημασίας για εμάς η παροχή πραγματικής και ουσιαστικής βοήθειας στον τοξικομανή, όχι τόσο για τον ίδιο τον τοξικομανή, αλλά ως βήμα για να μπορέσουμε να επιτύχουν την ολοσχερή εξάλειψη του φαινομένου των ναρκωτικών.
Σίγουρα στον δρόμο για την εξάλειψη των ναρκωτικών το πρώτο που θα πρέπει να δούμε είναι τα αίτια της ύπαρξης και της έξαρσης του φαινομένου. Η αιτία ύπαρξης ενός προϊόντος στην καπιταλιστική κοινωνία που διαβιούμε είναι πάντοτε η ζήτηση που αυτό έχει. Ακόμα και αν ένα προϊόν αρχικά δεν υπάρχει, η ζήτηση θα το κάνει να υπάρξει. Είναι οπότε επιτακτική η ανάγκη να δούμε τι προκαλεί την ζήτηση των ναρκωτικών και εξαλείφοντας την τελικώς θα επιφέρουμε και την εξαφάνιση τους. Άρα βασικός παράγων για την αντιμετώπιση του φαινομένου είναι η ψηλάφηση του δρόμου που οδηγεί στα ναρκωτικά. Μια γρήγορα ματιά στα στατιστικά στοιχεία δείχνει ότι τα ναρκωτικά είναι μια μάστιγα που χτυπά κυρίως νέους ανθρώπους με την μέση ηλικίας έναρξης της χρήσης ναρκωτικών να πέφτει συνεχώς. Συγκεκριμένα, η μέση ηλικία έναρξης της χρήσης της κύριας ουσίας μειώνεται από 19,25 έτη που ήταν το 1995 σε 18,5 έτη το 2002 (ΚΕ.Θ.Ε.Α. 2002), ενώ γενικώς οι χρήστες είναι κατά 60,5% ηλικίας 19-29 ετών, σύμφωνα με στοιχεία του ΕΚΤΕΠΝ (Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Πληροφόρησης για τα Ναρκωτικά).
Η ψυχολογία του εφήβου και του νέου, είναι οπότε το κλειδί για την αντιμετώπιση της μάστιγας των ναρκωτικών, ώστε να μπορέσουμε να εξαλείψουμε την ζήτηση τους στην Κοινωνία. Εκεί θα δούμε τον έφηβο και τον νέο, ευάλωτους ακόμα και ασχημάτιστους, να ζητάνε την αποδοχή του κοινωνικού τους περίγυρου, ενός περίγυρου που συνεχώς αλλάζει, καθώς η Ελλάδα μεταμορφώνεται σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, κατ’ απαίτηση του διεθνούς σιωνισμού και των εγχώριων λακέδων του και σε πλήρη αντίθεση με την θέληση της Λαϊκής Κοινότητας των Ελλήνων πολιτών. Με την εισβολή εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών ο περίγυρος στον οποίο διαβιεί και στον οποίο,συνεπώς, επιθυμεί να ενσωματωθεί ο νέος Έλληνας αλλάζει άρδην. Στο κέντρο των Αθηνών λαθρομετανάστες είναι η πλειοψηφία των ατόμων που διακινούν τον λευκό θάνατο και σύμφωνα με το αστυνομικό δελτίο η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων εισαγωγής ναρκωτικών στην χώρα μας απασχολεί και πάλι λαθρομετανάστες. Ταυτοχρόνως το σχολικό περιβάλλον των παιδιών μας επίσης κατακλύζεται από λαθρομετανάστες, αφού όσο πιο πολύ πλήττεται μια γειτονιά από την λαθρομετανάστευση και τις συνέπειες της, άλλο τόσο είναι και το ποσοστό των παιδιών λαθρομεταναστών που φοιτούν στα σχολεία της περιοχής. Όμως και ασχέτως των λαθρομεταναστών που είναι ένας σημαντικός παράγων στην εξάπλωση των ναρκωτικών, αφού λειτουργούν και ως εισαγωγείς και ως διακινητές, μπορούμε να καταλάβουμε πως η οποιαδήποτε αύξηση της χρήσεως των ναρκωτικών στις νεαρές ηλικίες δημιουργεί από μόνη της προδιάθεση για περαιτέρω αύξηση των στατιστικών, δίνοντας έτσι έναν χαρακτήρα γεωμετρικής προόδου στο ζήτημα της χρήσης των τοξικών και θανατηφόρων, αυτών, ουσιών.
Η απαξίωση των πατροπαράδοτων θεσμών της θρησκείας, της πατρίδας και της οικογένειας από τον αριστεροδεξιό νεοφιλελεύθερισμό και τις διάφορες παραφυάδες του έχουν προφανώς το μερίδιο της ευθύνης τους στην εξάπλωση του φαινομένου, χωρίς όμως η ευθύνη τους να είναι αποκλειστική. Η αγωγή των νέων που δεν βαπτίζεται στους συνεκτικούς δεσμούς της ίδιας μας της Κοινωνίας είναι μοιραίο να παράξουν νέους σε αναζήτηση για έννοιες και αντικείμενα που θα καλύψουν τις ελλείψεις αυτές. Στην αναζήτηση αυτή μοιραία ελλοχεύουν και παγίδες, όπως είναι τα ναρκωτικά, τα οποία προσφέρονται από τους ναρκέμπορους και την λοιπή σαπίλα, ως μία «διέξοδος» στα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει ο νέος, είτε αυτά είναι πραγματικά, είτε ψευδεπίγραφα, όπως τα περισσότερα προβλήματα της εφηβείας. Το κενό αυτό που δημιουργείται στην εφηβική ψυχή από το απότομο ξερίζωμα των πατροπαράδοτων αξιών, καλούνται να καλύψουν οι σύγχρονες σειρήνες του δυτικού πολυπολιτισμού, μία εκ τω οποίων είναι και τα ναρκωτικά.
Η καταναλωτική κοινωνία, το χρήμα και ο γρήγορος ρυθμός ζωής του σύγχρονου μαζανθρώπου, αυτός ο καθαρά αντιφυσικός τρόπος ζωής, σε αυτό το επίσης αντιφυσικό περιβάλλον, έχουν σοβαρές επιπτώσεις επίσης στους νέους, οι οποίοι μην έχοντας απορροφηθεί στη χοάνη μαζοποίησης ακόμα, αναζητούν οποιαδήποτε διέξοδο τους προσφέρεται από τον ολετήρα του δυτικού πολιτισμού. Τα ναρκωτικά είναι μία από αυτές τις «διεξόδους» που δίδονται αφειδώς στον νέο, αφού ως γνωστόν τα σχολεία είναι χώρος διακίνησης τους, αλλά επίσης εμπεριέχονται και σε άλλες «διεξόδους», που προμοτάρονται από το σύστημα, όπως ο χουλιγκανισμός και ο αναρχισμός, χώροι που και στους δύο διακινούνται μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών, με την «αποδοχή στο κοινωνικό περιβάλλον» που περιγράψαμε νωρίτερα να ξαναμπαίνει στην συνάρτηση. Η γοητεία του επικίνδυνου στον έφηβο που θεωρεί τον εαυτό του άτρωτο, ο μιμητισμός, αλλά και μια άγνωστη σε αυτόν έννοια, το χρήμα, συντελούν στο να υπάρχει η μάστιγα των ναρκωτικών και να κατατρώγει την κοινωνία μας.
Το μεταπολιτευτικό έκτρωμα της νεοελληνικής δημοκρατίας έχει επιλέξει εδώ και πολύ καιρό τον δρόμο που θα ακολουθήσει στην πορεία του για «αντιμετώπιση» του φαινομένου των ναρκωτικών.Με ολοένα ελαστικότερες πολιτικές και διαχωρισμό των ναρκωτικών σε «σκληρά» και «μαλακά», θεωρούν οι πολιτικάντηδες μας ότι θα καταφέρουν να επιφέρουν πλήγμα στα ναρκοκαρτέλ που χρησιμοποιούν τους λαθρομετανάστες ως εισαγωγείς και διακινητές των ναρκωτικών εντός της Ελληνικής επικράτειας. Προσφάτως μάλιστα η προμήθεια και η κατοχή ναρκωτικών για προσωπική χρήση προτάθηκε να γίνει μη άδικη πράξη, με άμεσο συνεπαγόμενο την ουσιαστική νομιμοποίηση των ναρκωτικών, με μόνη προϋπόθεση τα βαποράκια να κουβαλάνε πάνω τους, ανά πάσα στιγμή, μόνο ποσότητες που μπορούν να θεωρούν ως «πρέπουσες» για προσωπική χρήση, δηλαδή η μόνη δυσκολία που θα τους επιφέρει το αντίστοιχο νομοσχέδιο είναι ότι θα πρέπει να κάνουν περισσότερες διαδρομές, με αντάλλαγμα την πλήρη νομιμότητα του «επαγγέλματος» τους. Συντόμως θα έχουν, άραγε, και δελτίο παροχής υπηρεσιών; Μια γρήγορα ματιά στις γειτονιές του πολύπαθου κέντρου των Αθηνών και συγκεκριμένα στους δρόμους του ναρκεμπορίου και τις πέριξ πλατείες αρκεί για να δείξει το προφανές. Ότι δηλαδή όσο ελαστικότεροι γίνονται οι νόμοι σχετικά με τα ναρκωτικά τόσο οι δρόμοι γεμίζουν με δυστυχία και θάνατο.
Οι δε στατιστικές σχετικά με το ζήτημα δείχνουν την ίδια ακριβώς εικόνα. Συγκεκριμένα η χρήση κάνναβης σε δείγμα 15χρονών μαθητών διπλασιάστηκε, σχεδόν, εντός τεσσάρων ετών, από το 2006 έως το 2010, ενώ και η χρήση άλλων ναρκωτικών αυξήθηκε, ως απάντηση σε αυτούς που νομίζουν ότι η νομιμοποίηση των «μαλακών» ναρκωτικών, θα φέρει πλήγμα στα «σκληρά» ναρκωτικά. Ενδεικτικό επίσης είναι ότι οι χώρες με ελαστικότερες, από εμάς, νομοθεσίες έχουν υψηλότερα στατιστικά χρήσης για όλα τα ναρκωτικά, γεγονός που δείχνει καθαρά ότι η νομιμοποίηση ΔΕΝ είναι η λύση, αλλά η πορεία προς τον όλεθρο. Αυτά όσον αφορά τους εφήβους 15 χρονών, γεγονός που καθιστά τις παρούσες στατιστικές έρευνες τουλάχιστον ανατριχιαστικές. Όσον αφορά χρήστες μεγαλύτερης ηλικίας, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο πόρισμα του ΕΚΤΕΠΝ για το 2011 δεν έχει διενεργηθεί καμμία στατιστική έρευνα από το 2002, χρονιά που μάλλον το ζήτημα ξέφυγε κάθε δυνατότητας ελέγχου, χάριν της ελαστικότητας και του φιλελευθερισμού.
Ένα από τα κύρια επιχειρήματα των «προοδευτικών» για τις θέσεις που λαμβάνουν το σύνολο των κομμάτων του κοινοβουλευτικού τόξου, δηλαδή άπαντες πλην της Χρυσής Αυγής, είναι ότι υπάρχουν «μαλακά» και «σκληρά» ναρκωτικά, και ότι νομιμοποιώντας τα πρώτα θα μπορέσουμε να καταπολεμήσουμε τα δεύτερα. Στηριζόμενοι σε έρευνα μη κερδοσκοπικού οργανισμού, αποτελούμενου από πρώην χρήστες ναρκωτικών, βλέπουμε ότι από το σύνολο των χρηστών που είναι εθισμένοι στα λεγόμενα «σκληρά» ναρκωτικά, το 90-95% άρχισε την χρήση αυτών των ναρκωτικών ως επόμενο και φυσικό βήμα της χρήσης των λεγόμενων «ελαφριών» ναρκωτικών, δηλαδή κάνναβης ή μαριχουάνας. Χαρακτηριστικό δε είναι ότι βασική θέση του σχετικού μη κερδοσκοπικού οργανισμού είναι ότι τα «μαλακά» είναι το μονοπάτι που οδηγεί στα σκληρά. Αυτό για εμάς είναι αναμφισβήτητο, ασχέτως αν υπάρχει ποσοστό χρηστών που δεν περνά ποτέ στα «σκληρά» ναρκωτικά. Οι εξαιρέσεις, άλλωστε, ενός κανόνα υπάρχουν για την επιβεβαίωση του.Γεγονός, όμως, είναι ότι σχεδόν κανείς χρήστης δεν πέρασε απευθείας στα λεγόμενα «σκληρά» ναρκωτικά, οπότε λογικό είναι η απουσία του πρώτου «σκαλιού», να θέτει σε αμφισβήτηση ολόκληρη την «σκάλα» του θανάτου.
Όμως το ζήτημα δεν είναι μόνο αυτό. Έχουν από μόνα τους τα «μαλακά» ναρκωτικά πιθανότητα να εθίσουν τον χρήστη; Υπάρχουν σε αυτά βλαπτικές συνέπειες για το μυαλό ή το σώμα του χρήστη; Οι γιατροί, όπως και το σύνολο της κοινωνίας, είναι κατηγορηματικοί πάνω σε αυτό λέγοντας και για τα δύο ναι, ενώ όπως παραδέχεται η «Ελευθεροτυπία» σε άρθρο της στις 06/01/2008 οι «προοδευτικοί» έχουν άλλη άποψη «μάλλον για λόγους ευθυγράμμισης με τον αριστερό φιλελευθερισμό», κοινώς έχουν άλλη άποψη γιατί τα κόμματα της αριστεράς τους λένε να έχουν άλλη άποψη. Από την άλλη οι ιατρικές μελέτες βεβαιώνουν ότι το χασίς και η μαριχουάνα προκαλούν εθισμό και επηρεάζουν βραχυπρόθεσμα το μυαλό και μακροπρόθεσμα και το σώμα. Συγκεκριμένα έχουν τις ίδιες σωματικές επιπτώσεις με το τσιγάρο, ενώ προκαλούν ταχυκαρδία, υπνηλία, διαφοροποιημένη αντίληψη χρόνου, άρση αναστολών, ψυχοκινητικά προβλήματα, ακόμα και σε μικρές δόσεις. Αυτό που βεβαίως έχουμε δει όλοι είναι αυτό που οι αριστεροί και οι φιλελεύθεροι αρνούνται να δουν, για λόγους «ευθυγράμμισης», δηλαδή έχουμε δει την μαστούρα και την κατάσταση στην οποία οδηγούν τον άνθρωπο το λεγόμενα «μαλακά» ναρκωτικά. Έτσι μπορούμε ανέτως να φτάσουμε στο ορθό συμπέρασμα, ότι δηλαδή δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα «μαλακά» και «σκληρά» ναρκωτικά, όπως στην Ιδανική Κοινωνία δεν υπάρχουν ναρκωτικά και εξαρτήσεις.
Τα κύρια προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας τοξικομανής, όταν και άμα θελήσει να απεξαρτηθεί, είναι πρώτον η γραφειοκρατία που καθιστά απαγορευτικά τα προγράμματα απεξάρτησης, δεύτερον η παρουσία των ναρκωκυκλωμάτων που δεν τον αφήνουν να απεξαρτηθεί και τρίτον το γεγονός ότι κατά την διάρκεια της απεξάρτησης του, εξακολουθεί να είναι αποκλεισμένος από τον κοινωνικό ιστό.
Η σημερινή φιλελεύθερη κοινωνία, σκανδαλωδώς και εγείροντας πλήθος ερωτημάτων, αφήνει το ερώτημα της απεξάρτησης του τοξικομανή στα ίδια του τα χέρια, ενώ είναι σαφές και προφανές ότι αυτός δεν έχει την δυνατότητα λήψεως αποφάσεων, δεν έχει σώας τας φρένας. Ακόμα και όταν αυτός αποφασίσει οικειοθελώς να απεμπλακεί από την παγίδα του θανάτου, έρχονται νέα πρωτόγνωρα προβλήματα προς αντιμετώπιση, αφού η λίστα αναμονής για ένταξη στα προγράμματα απεξάρτησης είναι εξαιρετικά μεγάλη, με αποτέλεσμα μεγάλο ποσοστό των τοξικομανών να καταλήγουν στο νεκροταφείο, πριν ενταχθούν στα προγράμματα μεθαδόνης. Ακόμα, όμως, και αν ενταχθούν, τα κυκλώματα των ναρκωτικών, με τους λαθρομετανάστες να πρωταγωνιστούν, περιτριγυρίζουν τα κέντρα απεξάρτησης ανενόχλητα, προσπαθώντας να πάρουν πίσω τους «πελάτες» τους με κάθε αθέμιτο τρόπο. Οι δε τοξικομανείς αφήνονται στην τύχη τους από την κοινωνία και την πολιτεία στερούμενοι το πιο ισχυρό εργαλείο στον αγώνα τους για απεξάρτηση, που είναι η απασχόληση, η εργασία με σκοπό μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Απαιτείται, συνεπώς, η σύσταση ενός οργανισμού, ο οποίος θα κληθεί να καταγράψει άμεσα, εντός ενός όσο το δυνατόν μικροτέρου χρονικού διαστήματος, τους τοξικομανείς, να τους κατηγοριοποιήσει ανάλογα με την τοξική ουσία εξαρτήσεως τους και να τους αποδώσει κάρτες τοξικομανών, οι οποίες δεν θα υπάρχει δυνατότητα να πλαστογραφηθούν. Η λειτουργία του παραπάνω οργανισμού θα απαιτήσει την βοήθεια της αστυνομίας, ώστε ακόμα και όσοι τοξικομανείς δεν έχουν επιλέξει τον δρόμο της απεξάρτησης να το πράξουν έστω και με το ζόρι. Δεν μπορεί να υπάρξει επιλογή και «δημοκρατική αυτοδιάθεση» σε θέματα που αφορούν την υγεία και την ευημερία του Έθνους. Η αστυνομία θα αναλάβει την εύρεση των τοξικομανών και την απόδοση τους στον συγκεκριμένο οργανισμό προς καταγραφή και άμεση προώθηση στα προγράμματα απεξάρτησης. Ο οργανισμός θα φροντίζει να γίνεται σαφές στον κάθε τοξικομανή ότι μπορεί να καταγραφεί μόνο μία φορά και να τον ενημερώνει για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει και ποιο είναι το βέβαιο μέλλον του αν παραμείνει εντός των ναρκωτικών, κάνοντας του σαφές ότι το Έθνος του δίνει την ευκαιρία να γλιτώσει τον βέβαιο θάνατο. Σε περίπτωση που ο, προς καταγραφή, τοξικομανής είναι υπόλογος για εγκλήματα δεν θα απαλλάσσεται, αλλά θα εκτίει την ποινή του σε κλινικές απεξαρτήσεως. Γίνεται σαφές, όμως, πως η αστυνομία θα διενεργεί ελέγχους και θα προωθεί άτομα στον εν λόγω οργανισμό όχι μόνο όταν ερευνάται έγκλημα, αλλά σε κάθε περίπτωση.
Η ιατρική την σήμερον ημέρα έχει παράξει υποκατάστατα των οπιοειδών, τα οποία μπορούν να έχουν πολύ μεγάλη επιτυχία στον αγώνα των τοξικομανών προς απεξάρτηση. Η χρήση υποκατάστατων απαλείφει σταδιακά την εξάρτηση στα ναρκωτικά και η χρήση τους δεν έχει τις θανατηφόρες παρενέργειες των ναρκωτικών. Δύο από αυτά είναι η μεθαδόνη και η βουπρενορφίνη, που βοηθούν στην απεξάρτηση από τα οπιοειδή και σωματικά και ψυχολογικά. Και τα δύο υποκατάστατα σβήνουν το στερητικό σύνδρομο των ναρκωτικών χωρίς να παράγουν την γνωστή «μαστούρα» και επαναφέρουν, σταδιακά, στο φυσιολογικό κάποιες από τις σωματικές λειτουργίες του τοξικομανούς. Αμφότερα, βεβαίως, αποτελούν ισχυρά και επικίνδυνα φάρμακα των οποίων η χρήση απαιτεί την παρουσία και εντολή ιατρού. Σημειώνεται δε ότι η Ελλάδα έχει την δυνατότητα και τις υποδομές για την παραγωγή μεθαδόνης, με αποτέλεσμα το κόστος της να είναι σχετικώς χαμηλό. Από την άλλη η βουπρενορφίνη εμφανίζει συγκεκριμένα πλεονεκτήματα και περιορισμούς σε σχέση με την μεθαδόνη, γεγονός που κάνει την επιλογή του τι τελικά θα χρησιμοποιείται να είναι μια επιλογή που μπορεί να την κάνει ιατρός σε συνεργασία με οικονομολόγο, σε ένα εθνικό κράτος και πλαίσιο, φυσικά.
Οι κλινικές και τα νοσοκομεία θα αναλάβουν την αποκλειστική διάθεση της μεθαδόνης ή της βουπρενορφίνης, και η κατανάλωση τους θα γίνεται μόνο εντός του χώρου του νοσοκομείου, αποκλειστικά και μόνο από όσους έχουν καταγραφεί ως τοξικομανείς και διαθέτουν την ανάλογη κάρτα τοξικομανούς. Με αυτό τον τρόπο θα διασφαλιστεί το γεγονός ότι, σε θεωρητικό επίπεδο, δεν θα πρέπει να κυκλοφορούν εκτός του χώρου των νοσοκομείων κανενός είδους ναρκωτικά. Έτσι η αστυνομία θα μπορεί να θεωρεί ως παράνομη πράξη την οποιαδήποτε ποσότητα ναρκωτικών βρίσκει και να την αντιμετωπίζει ως εμπόριο ναρκωτικών. Αυτό φυσικά εξαιρεί τα ηρεμιστικά χάπια, τα οποία θα χορηγούνται υπό αυστηρό έλεγχο και εποπτεία του κράτους, μόνο από τα φαρμακεία και τα νοσοκομεία, μετά από συνταγή γιατρού. Η εκμηδένιση της πιθανότητας δημιουργίας κυκλωμάτων που θα εμπορεύονται αυτά τα χάπια και τις ουσίες για λόγους μη ιατρικούς θα εξασφαλίζεται από τις εξοντωτικές ποινές που θα επιβάλλονται στα μέλη αυτών των κυκλωμάτων, τα οποία θα αντιμετωπίζονται ως έμποροι ναρκωτικών, ενώ έως τώρα τα εγκλήματα τους λογίζονταν ως αυστηρώς οικονομικά εγκλήματα.
Παράλληλα, φυσικά, θα πρέπει να υπάρξει μέριμνα για την απασχόληση των τοξικομανών, αφού όπως είναι προφανές η εργασία είναι πανάκεια για όλες τις εξαρτήσεις και τα ψυχολογικά προβλήματα. Άλλωστε ποια καλύτερη επιλογή για να «ξεχαστεί» κάποιος από το να εργαστεί; Με δεδομένο το γεγονός ότι η πλειονότητα των χρηστών είναι νέοι άνθρωποι ηλικίας 19-29 ετών, θα χρειαστεί ένα πρόγραμμα επαγγελματικής κατάρτισης, προγράμματα εκμάθησης τεχνών και κίνητρα στην κοινωνία προκειμένου να παράσχει εργασία και, συνεπώς, αξιοπρεπής διαβίωση σε τοξικομανείς που θα έχουν κριθεί ως άξιοι της εμπιστοσύνης για επανεισδοχή στην κοινωνία, από τους θεράποντες ιατρούς και λοιπούς ειδικούς. Λόγω του ότι οι τοξικομανείς έχουν συνήθως στον προηγούμενο κοινωνικό περίγυρο τους, είτε τους λόγους που τους οδήγησαν στην χρήση ουσιών, είτε και μέλη των εγκληματικών κυκλωμάτων εμπορίας ναρκωτικών που ανταγωνίζονται, όσο υπάρχουν, τα προγράμματα απεξάρτησης, προσπαθώντας να πάρουν τους τοξικομανείς υπό απεξάρτηση πίσω, θα πρέπει να υπάρξει μέριμνα από τους θεσμούς στους οποίους στηρίζεται το πρόγραμμα απεξάρτησης, προκειμένου ο πρώην τοξικομανής να μπορεί να αλλάξει περιβάλλον.
Το απόστημα των ναρκωτικών εντοπίζεται και σε περιοχές που υπό τις παρούσες συνθήκες η αστυνομία δεν επεμβαίνει, είτε λόγω αδυναμίας της να ελέγξει την κατάσταση, είτε λόγω «άνωθεν» εντολών, είτε λόγω συμμετοχής στα κυκλώματα του νακρεμπορίου. Η κάθαρση της αστυνομίας, αλλά και των υπόλοιπων εφαπτόμενων στο ζήτημα θεσμών και επαγγελμάτων, είναι πρωταρχικής ανάγκης για την επιτυχία του εγχειρήματος. Μία κάθαρση που πραγματικά πρέπει να γίνει δια μέσω «φωτιάς και ατσαλιού», με κάθε κόστος, γιατί αλλιώς πολλούς από τους σκοπούς του Λαϊκού Εθνικού Κράτους, στο οποίο αποσκοπούμε, θα σαμποτάρονται εκ των έσω από τους παρίες της κοινωνίας που θα έχουν διεισδύσει στα ενδότερα του κράτους, πράττοντας το διαλυτικό τους έργο.
Με αυτά πραγματοποιημένα τα κάστρα του ναρκεμπορίου θα πρέπει να σπάσουν, ακόμα και με την χρήση όπλων. Καταυλισμοί Ρομά, υποβαθμισμένες γειτονιές, γκέτο λαθρομεταναστών και άλλα θα πρέπει να γίνουν ζώνες ελεύθερες από ναρκωτικά, ακόμα και αν χρειαστεί η συνδρομή του στρατού για να επιτευχθεί αυτό.
Όσον αφορά τους εμπόρους ναρκωτικών η θέση μας είναι μία και αδιαπραγμάτευτη: Θάνατος στους εμπόρους ναρκωτικών! Η θέση αυτή μπορεί να φαντάζει «ακραία» στον μέσο αστό, όμως η αλήθεια είναι ότι η Κοινωνία δεν έχει να διαπραγματευτεί τίποτα με ανθρώπους που, ομολογουμένως, έχουν εκπέσει της ανθρώπινης φύσεως. Ένας τόσο στυγερός εγκληματίας δεν γίνεται να αναμορφωθεί. Έχει πάψει να είναι άνθρωπος την στιγμή που μπόρεσε να εμπορευθεί τον θάνατο. Από την στιγμή που είδε κέρδος μέσα από την δυστυχία της Ελληνικής Νεολαίας και συνεπώς ολόκληρου του Ελληνικού Έθνους. Ένας τέτοιος «άνθρωπος» δεν μπορεί να λογίζεται τίποτα άλλο παρά προδότης του Έθνους και του Λαού. Και στην δική μας Κοινωνία κανείς δεν πρόκειται να εξαναγκάσει τον Έλληνα πολίτη να θρέφει δια βίου ένα τέτοιο απόβρασμα, ούτε να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο αυτός ο «άνθρωπος» να ξαναβρεθεί ελεύθερος, ώστε να ξαναεγκληματίσει. Ζήτω Η Νίκη!
Κώστας Αλεξανδράκης
