Το βιβλίο σας έχει τίτλο «Ευρωψεύτες» - περί τίνος πρόκειται;
Στο βιβλίο μου περιγράφω ανθρώπους, οι οποίοι έχουν κάνει λάθη, οι οποίοι είναι φαντασιόπληκτοι και ψεύτες. Δίνω το δικαίωμα στους αναγνώστες να καθορίσουν μόνοι τους, σε ποια κατηγορία ανήκουν οι πολιτικοί. Ωστόσο, ένα πράγμα καθόρισα με ακρίβεια: είναι Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, ο οποίος επί 12 χρόνια ξεγελούσε τους Ευρωπαίους και έκανε το ψέμα νόμιμο μέσο της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Η Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε πως η σταθερότητα του Ευρώ είναι προς το συμφέρον ολόκληρης της Ευρώπης. Συμμερίζεστε αυτή την άποψη;
Τη συμμερίζομαι. Το ερώτημα είναι άλλο, στο πως αυτό υλοποιείται. Οι πράξεις της καταστρέφουν τον ανταγωνισμό της ευρωζώνης και εν καιρώ θα τεθεί και το ζήτημα της ύπαρξης του ίδιου του ευρώ. Την ίδια στιγμή που η παγκόσμια οικονομία καταγράφει φέτος ανάπτυξη της τάξεως του 2.5%, η ευρωζώνη μειώνει την παραγωγή. Η Γερμανία έχει ανάπτυξη μόλις 0.3%. Η ανεργία στην ευρωζώνη έφτασε στο ιστορικό της υψηλό με 19 εκατομμύρια ανέργους. Η ανεργία ανάμεσα στη νεολαία στις χώρες του Νότου είναι τέτοια που μπορεί να προκαλέσει ζημιά στη δημοκρατία των χωρών της περιοχής.
Πολιτικά, το ευρώ καταστρέφει τις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη στο εσωτερικό της ευρωζώνης: πριν την κρίση η Γερμανία ήταν η αγαπημένη χώρα της Ελλάδας. Οι γαλλογερμανικές σχέσεις ποτέ κατά τη διάρκεια των τελευταίων 50 ετών δεν ήταν τόσο άσχημες, όσο σήμερα. Βαθαίνει η διαφορά ανάμεσα στις χώρες που έχουν το ευρώ, και εκείνες που δεν το έχουν. Από τις δέκα χώρες – μέλη της Ε.Ε. όπου δεν υπάρχει το ευρώ, μόνο ο ρουμανικός πληθυσμός επιθυμεί την εισαγωγή του. Ακόμη και ο πληθυσμός της Λιθουανίας δεν εξεδήλωσε την επιθυμία να εισέλθει η χώρα στη ζώνη του ευρώ. Αυτό μας δείχνουν οι έρευνες που διεξήγαγε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Θα πρέπει να απαρνηθούμε το ευρώ;
Δε νομίζω πως θα πρέπει να υποστηρίζουμε το ευρώ μέχρι τέλους, χωρίς να προτείνουμε μια εναλλακτική λύση. Εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν αρκετές. Η πρώτη είναι η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα. Το ευρώ ήταν μια πολιτική απόφαση. Η κρίση του ευρώ δείχνει που μπορούμε να φτάσουμε ότι παίρνουμε πολιτικές αποφάσεις χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας της οικονομικές σκοπιμότητες. Η δεύτερη εναλλακτική είναι η αποβολή από την ευρωζώνη των αδύναμων χωρών, αρχίζοντας από την Ελλάδα.
Μπορούμε, επίσης, να διατηρήσουμε το ευρώ, στην περίπτωση που από την ευρωζώνη βγουν τέσσερα από τις ισχυρότερα κράτη, με στόχο την υποτίμηση του ευρώ. Για το Βορρά – η Γερμανία, η Αυστρία, η Φιλανδία και η Ολλανδία – οι εξαγωγές αυτών των χωρών θα γίνουν ακριβές και αυτό είναι μια ακόμη πράξη αλληλεγγύης του Βορρά σε σχέση προς το Νότο. Η Πολωνία, η Τσεχία, η Σουηδία και η Δανία κατέκτησαν το επίπεδο τους σχετικά γρήγορα. Τότε είχαν ένα σύστημα, στο οποίο το νόμισμα αντιστοιχούσε στην οικονομική και πολιτική τους κουλτούρα. Σήμερα όμως, η κυρία Μέρκελ, απεναντίας, θέλει τις διάφορες ευρωπαϊκές κουλτούρες να τον υποτάξει στις ανάγκες του νομίσματος.
Και όταν στο μέλλον η οικονομία των χωρών του Νότου φτάσει στο επίπεδο του Βορρά, θα μπορεί να εισαχθεί ξανά το ενιαίο νόμισμα. Για να συμβεί όμως αυτό, θα περάσουν δεκαετίες.
