Ο Ελληνικός Εθνικισμός. Γράφει ο Χρίστος Γούδης Καθηγητής Αστροφυσικής Πανεπιστημίου Πατρών.

''Τα έθνη δεν αξίζουν μόνο με το να μένουν έθνη αν δεν είναι συνάμα και ζύμη για την δημιουργία πολιτισμών και ξεχωριστών ανθρώπων''
Ίων Δραγούμης

''Η μεγαλοσύνη των εθνών δεν μετριέται με το στρέμμα
Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα''
Κωστής Παλαμάς

Ο Ελληνικός Εθνικισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι σύμβολο πίστεως. Πίστεως, στην ιστορία της αυτόχθονης ελληνικής φυλής που αναδύθηκε και εξανθρωπίσθηκε σ’ αυτόν τον μαγικό τόπο, εδώ και τουλάχιστον 300.000 χρόνια, σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις της χρονολόγησης των ανθρώπινων ευρημάτων που βρέθηκαν στην πατρίδα μας. Πίστεως, στις αφομοιωτικές της ικανότητες, που μέσα στο διάβα του χρόνου ρούφηξαν όλες τις ανθρώπινες προσμείξεις που παρεισέφρυσαν σ’ αυτόν τον χώρο και που λόγω της πολιτισμικής της ισχύος, γέννημα-θρέμμα της μαγείας της γης, της θάλασσας, του ήλιου, του αέρα και της ντοπιολαλιάς της Ελλάδας, κράτησε την ελληνικότητά της: το όμαιμο, το ομόγλωσσο, το ομόδοξο και το ομότροπο.
Το ελληνικό έθνος υπήρξε πάντοτε ένα οργανικό συνεκτικό βιολογικό σύνολο μέσα από την κοινή του κυτταρική μνήμη και την δημιουργική του βούληση, η οποία υπήρξε ο καταλύτης της διαμόρφωσης ενός οικουμενικού ανθρωπιστικού πολιτισμού. Και είναι αυτή ακριβώς η εν δυνάμει προδιαγεγραμμένη παραγωγή πολιτισμού που αποτελεί το αυθεντικό κριτήριο αξιολόγησης των εθνών που αναδεικνύονται μέσα από το φυλετικό τους υπόβαθρο και εκβλαστάνουν σε έναν συγκεκριμένο τόπο ως οριοθετημένες και εξελισσόμενες συλλογικότητες, σε έναν πλανήτη που υφίσταται ολοένα και περισσότερο την αφαίμαξη από τα οικονομικά παράσιτα που προσπαθούν να τον μεταμορφώσουν σε μία παγκόσμια δουλοπαροικία.

Ο Ελληνικός Εθνικισμός είναι έκφραση της ελληνικής ιδιοπροσωπίας. Είναι αυθύπαρκτος, αυτόφωτος και αυτοδύναμος. Δεν είναι εισαγόμενος, δεν είναι προϊόν απομίμησης ή αντικατοπτρισμού. Δεν σχετίζεται με τον λαϊκισμό του ιταλικού φασισμού που θωπεύει τα συνδικάτα, ούτε με τις ιδεοληψίες του γερμανικού ναζισμού περί αρίας φυλής που διαχύθηκε από τον Βορρά κομίζοντας την σοφία σε μια ζούγκλα υπανθρώπων. Ούτε ακόμη με την όποια οικονομική νεοθεολογία μαρξιστικής ή νεοφιλελεύθερης φύσεως που οδηγεί στον δρόμο της δουλείας του ανθρώπου από τον άνθρωπο ή την όποια αναρχική θεώρηση των πραγμάτων γιατί γνωρίζει ότι οι αδήρητοι νόμοι της φύσεως γεννούν πάντα μία τάξη μέσα από το όποιο προσωρινό χάος (ordo ab chao). Ούτε σχετίζεται με τον εβραϊκό εθνικισμό που πρεσβεύει την γραμμική πορεία της ιστορίας, την αναρρίχηση στην σκάλα του Ιακώβ προς έναν απωλεσθέντα παράδεισο.

Ο Ελληνικός Εθνικισμός έχει την αίσθηση της κυκλικής ροής της ιστορίας, της αέναης επιστροφής, γι’ αυτό δεν φοβάται την πτώση, γνωρίζει ότι θα την ακολουθήσει η άνοδος. Η κινητήριος δύναμίς του, η συλλογική του βούληση για αγώνα, ανταποκρινόμενη στις προκλήσεις της ζωής και του τόπου, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά. Πιστεύει στις εκλάμψεις του ελληνικού πνεύματος (που, όπως ο Θεός, όπου θέλει πνει), παρά στο συνεχές και διάχυτο λυκαυγές και λυκόφως της όποιας Ανατολής και της όποιας Δύσης. Είναι η ισχυρή ακτίνα του λέϊζερ που όταν αναλάμψει, όλοι οι άλλοι πολιτισμοί γύρω του συνειδητοποιούν πως οι ίδιοι μπροστά του ήτανε φώτα, χίλια φώτα, μα δεν ήτανε το Φως.

Κι αυτό διότι ο Ελληνικός Πολιτισμός δεν είναι ουτοπικός, γνωρίζει ότι ποτέ δεν θα υπάρξει γύρω του υπεραφθονία υλικών και πνευματικών αγαθών, προϋπόθεση για κάθε ουτοπικό όνειρο άπειρης χρονικής διάρκειας. Και επειδή ακριβώς ακολουθεί, σε συμφωνία με τη φύση, ένα κυλιόμενο τροχό ακμής και παρακμής, κορύφωσης και ύφεσης, διαστολής και εκτόνωσης, γι’ αυτό στοχεύει πάντα στην σταδιακή συσσώρευση ενέργειας έτσι ώστε, όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, να την επανεκπέμπει όλη μαζί ως φωτεινή δέσμη, μορφοποιημένη μέσα από τους πνευματικούς του μετασχηματιστές και τους ψυχικούς ενισχυτές του, σε έναν υπέρλαμπρο ανθρωπιστικό κυματαγωγό και παλλόμενο σε βάθος χρόνου πολιτισμικό οδοδείκτη. Και επειδή ακριβώς είναι βαθειά ανθρωπιστικός, έχοντας ως αρχή το όνειρο του ενός να μην γίνεται εφιάλτης για τον άλλο, σέβεται και εκτιμά τις φυλές, τους λαούς και τα έθνη του πλανήτη που ζουν στον δικό τους τόπο, στο δικό τους περιβάλλον, με τα δικά τους ήθη και έθιμα, την δική τους κουλτούρα, τον δικό τους πολιτισμό και την δική τους τιμή και υπερηφάνεια.

Παράλληλα όμως οφείλει, στα πλαίσια του δέοντος, να προασπίζεται για λόγους αυτοσυντήρησης – φυσικά, ψυχικά και πνευματικά – την δική του πατρίδα, την δική του ιστορία, την δική του ταυτότητα, τις δικές του υπερβατικές προοπτικές και το δικό του μεταφυσικό υπόβαθρο. Και αγωνίζεται για να διατηρήσει την δική του εθνική κρατική οντότητα ενάντια στις οσμωτικές πιέσεις αλλογενών, αλλόθρησκων, και αλλοφύλων από τους οποίους κατακλύζεται τα τελευταία χρόνια, και από τους οποίους υπονομεύεται διαχρονικά μέσα και έξω από την επικράτειά της.

Ο ελληνικός λαός δεν είναι αφιλόξενος, απλά για να φιλοξενήσει θα πρέπει να έχει το δικό του σπίτι. Και σήμερα κινδυνεύει πλέον το σπίτι του να μην είναι πια δικό του σπίτι. Άλλο αφομοίωση περιορισμένου αριθμού παρείσακτων και άλλο εισβολή εξωγήινων, αλλότριων, ξένων και πολιτισμικά απροσάρμοστων όντων που μετεωρίζονται επάνω μας χωρίς πατρίδα.Όμως στις δικές μας φλέβες ρέει ακόμα αίμα ελληνικό. Αυτό το αίμα, που το έθνος των Ελλήνων έχυσε στο παρελθόν κρουνηδόν, για να υπερασπίσει την βιολογική του καθαρότητα και την φυσική και πνευματική του ελευθερία, δεν θα το νοθεύσει, δεν θα το αφήσει να μετατραπεί από άλικο αίμα της παλληκαριάς σε πράσινο αίμα της κάμπιας.

Ο ιερός βράχος της Ακροπόλεως δεν θα επιτρέψει την ύβρι της αυθαίρετης δόμησης επάνω του, ενός Πύργου της Βαβέλ, ούτε την περικύκλωσή του από το Τείχος των Δακρύων. Ο φωτοδότης Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο οποίος διέπει την ελληνική γραμμή, έχει την δύναμη να διαλύσει με τις ακτίνες του την ετερόφωτη ημισέληνο και το ψυχρό φως των όποιων αστεριών του σκότους. Οι κίονες της ισχύος, της σοφίας και του κάλλους, ο δωρικός, ο ιωνικός και ο κορινθιακός παλμός της ελληνικής καρδιάς, που αντηχούν σήμερα μέσα από τα σήμαντρα των εκκλησιών μας, θα αποτρέψουν αυτό που υπέστη η Ρώμη – την πολιτισμική και εθνοφυλετική κατάρρευση – όταν επέτρεψε να ρεύσει στον Τίβερη ο Γάγγης και ο Ορόντης, ο Νείλος, ο Τίγρης, και ο Ευφράτης. Τα ύδατα της Στυγός εγγυώνται την Κάθαρση και την Νέμεση. Και νυν και αει.

Ο Ελληνικός Εθνικισμός είναι υποχρεωμένος να αμυνθεί ενάντια στην επιχειρούμενη πτωχοποίησή του. Όχι την οικονομική πτωχοποίηση. Αυτήν δεν την φοβάται. Ποτέ δεν ήταν αναζητητής και κυνηγός υλικών θησαυρών. Αυτοί ποτέ δεν του διασφάλιζαν γνώση και σοφία. Οδηγός του είναι πάντοτε η απάντηση του Ευκλείδη στον Πτολεμαίο, όταν ο τελευταίος προσφέρθηκε να του χαρίσει αμύθητους θησαυρούς για να μάθει άκοπα τα «κόλπα» της γεωμετρίας: «Δεν υπάρχει βασιλική οδός για την γεωμετρία».Αυτήν την δύσβατη προσωπική οδό στην γνώση και την σοφία που έμελλε να πορευθούν οι Έλληνες συλλογικά, με τον καθένα να υπερβαίνει μόνος του τα δικά του εμπόδια στην κατανόηση και χειραγώγηση των μυστηρίων της ζώσας φύσεως που μας περιβάλλει, αυτήν την εθνική και πατρογονική πολιτισμική μας κληρονομιά, οφείλουμε να την διατηρήσουμε σε καιρούς χαλεπούς.

Οφείλουμε να αντισταθούμε στην πνευματική μας πτωχοποίηση αποκτώντας στέρεες γνώσεις γύρω από την υπόσταση του εαυτού μας και συνειδητοποιώντας τις υποχρεώσεις του έναντι της φυλής μας, των πατέρων μας, και του έθνους μας. Είναι ένας αγώνας που απαιτεί περισσότερο την σε βάθος συνειδητοποίηση ότι ερχόμαστε από μακριά για να πορευθούμε ακόμη πιο μακριά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για να το επιτύχουμε, και λιγότερο την ενστικτώδη διάχυτη επιθετικότητα της άνευ απωτέρου σχεδίου περιφρούρησης της στιγμής.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σύμβολο του Ελληνικού Εθνικισμού δεν είναι, παρά την ελληνική τους προέλευση, ούτε ο αγκυλωτός σταυρός, το «Τετρασκέλιο Γαμμάδιο» των Ελλήνων (το συντιθέμενο από τέσσερα ελληνικότατα «Γ»), ούτε ο Κρητικός διπλούς πέλεκυς, η «Λάβρυς», αλλά το τηλαυγές απολλώνιο διπλό αντικατοπτρικό «Έψιλον» των Δελφών, γεννήτορας, στην τετραγωνισμένη του ρέουσα και δυναμική έκφανση, του «Ελληνικού Μαίανδρου» («τα πάντα ρει» και «τα πάντα οιακίζει ο κεραυνός»). Είναι το «Εδιζησάμην Εμαυτόν» του Ηρακλείτου, το «ερεύνησα τον εαυτό μου μέσα στον καθρέφτη της ψυχής μου, στο έσοπτρον του ένθεου πνεύματος των προγόνων μας». Γιατί το «ένδον σκάπτε» που οδηγεί στο «γνώθι σαυτόν» αποκτάται μέσα από την ιερή νέκυια, την κατάδυση στις ρίζες της φυλής και του έθνους, αντικατοπτρισμός των οποίων είμαστε εμείς, συνεχιστές και δημιουργοί, όχι μητραλοίες και εξολοθρευτές. 
Έτοιμοι να γνωρίσουμε το βάθος, τις τρικυμίες, και την απεραντοσύνη της θάλασσας, ταξιδεύοντας πάντα «κατ’ εμπορίαν και θεωρίαν» για να βρούμε το πέρασμα, ακόμα κι αν χρειαστεί να ναυαγήσουμε. Όμως ποτέ δεν θα πνιγούμε.

Χρίστος Γούδης
Καθηγητής Αστροφυσικής Πανεπιστημίου Πατρών
Πηγή: xryshaygh.com